Βέβαια, όταν είσαι νέος, με τηλεοπτική κουλτούρα, και σε βομβαρδίζουν περί Μυκόνου από παντού, τελικά θα πας κι εσύ εκεί για μια αυτοψία. Εξάλλου κι εμείς τα ίδια κάναμε και χειρότερα. Νέοι, φάγαμε ταλαιπωρία σε νησιά, σε κάμπιγκ, σε αντίσκηνα, σε ταράτσες και σε rooms to let, δωματιάκια-κρεματόρια, με κουνούπια, έλλειψη νερού και χωρίς λεφτά, και με το καμάρι του μεγάλου εραστή που πήγε εκεί για να γονιμοποιήσει τις ξανθές γκόμενες της Μεσευρώπης.
Τώρα, εκ των υστέρων, τα έχουμε απομυθοποιήσει αυτά - είναι κάτι που δεν αντέχω να ξανακάνω. Τώρα θέλω κομφόρ, καθαρά σεντόνια, κλιματισμό, ψυγειάκι, αυτοκίνητο και μη μου μιλήσετε για ποδαρόδρομο κάτω απ’ τον ήλιο. Γέρασα. Δεν μπορώ τις ταλαιπωρίες - σχεδόν ούτε καν τις παρέες: ένας μουρόχαβλος να υπάρχει στην παρέα, σου δηλητηριάζει όλες τις διακοπές, οπότε η επιλογή είναι σκληρή. Καλύτερα μόνοι, παρά με τον κάγκουρα να γκρινιάζει, ή την κυρία που δεν τρώει, δεν πίνει ούζο κι έχει συνέχεια πονοκέφαλο στη μασχάλη.
Μ’ αυτή την έννοια έχω φχαριστηθεί διακοπές σε νησιά όπου λείπουν ακόμα τα αθηναϊκά λαμόγια και υπάρχει σεβασμός και λεφτά στον ντόπιο πληθυσμό, οπότε δεν σε βλέπουν σαν ψαρονέφρι για φάγωμα. Περάσαμε έξοχα στη Χίο, στον Γενοβέζικο Κάμπο με τα παλιά αρχοντικά αλά Βισκόντι που έγιναν ξενοδοχεία, αλλά και στην  ?νδρο. Νησιά με παράδοση και οικονομική αυτάρκεια από παλιά, όπου δεν ευδοκιμούν οι χαμουτζίδικες αρπάχτρες και ο κυνισμός μικροαστών από τα Νέα Λιόσια ή την Αιτωλοακαρνανία, που πήγαν εκεί να γίνουν πλούσιοι σε τρεις μήνες. Σεβασμός, αυτό είναι το βασικό. Και επίσης: πολύ καλό δωμάτιο, ευρύχωρο, ευανάπνευστο. Ψηλοτάβανο, ει δυνατόν. Ησυχία - κι όχι να ακούγονται απέξω οι Γερμανοί που ρεύονται και οι Εγγλέζοι που τραγουδούν, νυχτιάτικα, σουρωμένοι, τον ύμνο της Λίβερπουλ. Ηρεμία. Δροσιά. Καλά ούζα. Ψαράκι και κολοκυθάκι τηγανιτό με φρέσκο λάδι κι όχι αφού έχει τηγανίσει πριν πέντε κιλά μαρίδα. Τουαλέτα λαμπίκος, αιρκοντίσιον. Σεντόνια λευκά. Ωραίος κόσμος γύρω γύρω, ήρεμος, χωρίς μικρά νευρασθενάκια-ελληνάκια που συνέχεια ουρλιάζουν, ενώ οι γονείς καμαρώνουν. Κι ούτε μπιτσόμπαρο σε απόσταση βολής που παίζει συνέχεια χαζοχαρούμενα λάτιν. Η θάλασσα να ’ναι κοντά και να έχει σωστό σύστημα με ομπρέλες - κι ας πληρώσουμε κάτι παραπάνω. Γυφτιές στις διακοπές απαγορεύονται. Αλλιώς κάτσε σπίτι και βλέπε τον Αυτιά να βρίζει. Μεγάλε, σκέψου μεγαλόπνοα.
Πάμε εκεί να αναπαύσουμε το σαρκίο, να κολυμπήσουμε μερικές δεκάδες χιλιόμετρα, να διαβάσουμε τρία γερά μυθιστορήματα. Να μάθουμε το νησί λεπτομερώς, να μεθύσουμε φορώντας ένα σκέτο άσπρο πουκάμισο, να συλλογιστούμε τα μεγάλα πράματα, χωρίς άγχος. Να κοιμηθούμε αναδρομικά. Σε πλήρη ψυχική αφασία. Σχεδόν σε θεληματική απο-ηλιθίωση. Οπότε θες ένα νησί, ή έναν χώρο μακριά από τη νεοελληνική ματαιοδοξία, την επιδειξιομανία, τα πιτσιρίκια, τους θορύβους - είπαμε: σκέψου μεγαλόπνοα. Μακριά απ’ το αγριεμένο πλήθος. Κάθαρση. Πάμε να παίξουμε τις καθυστερήσεις του μέλλοντος.

Μύκονος, «Ξέκωλο Tours»

Είχα να πάω στη Μύκονο από το 1973, όταν φοιτητής δούλευα εκεί μπάρμαν στο ξενοδοχείο «?λκηστις», στον  ?γιο Στέφανο. Δεν ήθελα να ξαναπατήσω, γιατί μου γύριζε το άντερο όλη η γνωστή life style παπαρολογία και τα μυριάδες γκαραζοτεκνά που κατέπλεαν με καραβιές κάθε καλοκαίρι για να δούνε τι χρώμα μαγιό φοράει ο Κωστόπουλος, να επικονιάσουν κανέναν πακετωμένο γερο-γκέι, ή καμιά υπερ-μεταχειρισμένη Σουηδέζα της Σουηδικής Αραβίας.
Ξαναπήγα πέρσι, για μια βδομάδα, λόγω νοσταλγίας - αυτό το πράγμα που υπάρχει και δρα τώρα εκεί είναι έξοχο: η πεμπτουσία της βλαχο-νεόπλουτης αυθάδειας. Μαζί βέβαια με μια θριαμβεύουσα φτωχο-πουστιά, που είναι αυτονοήτως νόμιμη και αποδεκτή όταν είναι καλαίσθητη και αξιοπρεπής κι όχι ξεφωνημένη, θεληματικά φτερού και «ακαλαίσθητη» με την καβαφική έννοια, αν και μερικές φορές χαριτωμένη.
Πες μου, άρχοντά μου: ποιος σοβαρός άνθρωπος θα πήγαινε τώρα να κάνει διακοπές στη Μύκονο; Το ’73, ακόμα, υπήρχε κάποια Ποίηση εκεί.  Ήταν και τότε ερωτικό νησί (κατά τα κλισέ), αλλά πήγαινε, κατά μέγιστο ποσοστό, καλός και γοητευτικός κόσμος - ακόμα νωρίτερα ήταν καλύτερα: ήταν το μέρος όπου παραθέριζε ο Μ. Καραγάτσης στη δεκαετία του ’50 και η Ελένη Βλάχου, η μεγάλη κυρία της δημοσιογραφίας, πριν κάνουν απόβαση οι νταβατζήδες, οι ελαφρολαϊκοί, οι λούγκρες, τα συνοικιακά τεκνά και οι Αθηναίοι περιοδικατζήδες με τα μενεκένε. Πριν χτίσουν βίλες τα νεο-λαμόγια του χρηματιστηρίου και οι τηλεοπτικοί δικηγόροι του παραδικαστικού, οι «συνημμένοι ταις παλλακαίς», δηλαδή με τα διάσημα ξέκωλα - όποια ανοίγει μια βαλίτσα στο «Deal» γίνεται και διάσημο πρόσωπο και ζητά επαλήθευση στη Μύκονο.
Το νησί, παρότι από τα ωραιότερα της χώρας, έχει χάσει τη φυσιογνωμία του από τον αθηναϊκό εργολαβισμό και τον γιατροδικηγορισμό, που χτίζει παντού ανελέητα: δεν τους φτάνει να πάνε και να κάνουν τη λεζάντα τους, θέλουν και ιδιόκτητη οικία δίπλα στη βίλα που έχει το τηλεοπτικό σκυλί. Αυτό τους δικαιώνει κοινωνικά. («Κι αυτός μέσ’ στη Βουλή, κι αυτός στην αγορά...»). Τα μαγαζιά τα έχουν πάρει ψευτο-ξύπνιοι Αθηναίοι που διέγνωσαν το νόθο οικοσύστημα και έφτιαξαν ρεστοράν ειδικά για τους δήθεν, ή σουβλατζίδικα για τους φτωχομπινεδιάρηδες που αποβιβάστηκαν κυρίως για να γλείψουν κανένα σεξουαλικό κοκαλάκι. Τις ομπρέλες, σε ορισμένες ακτές όπου ναυλοχούν τα μεγάλα λαμόγια, τις κλείνουν ρεζερβέ επί εβδομάδες και δεν έχεις πού να κάτσεις.
?σε ο διαρκής αέρας που σε απορυθμίζει και τα πολύ παγωμένα νερά - πέρσι, ενόσω ήμασταν εκεί, για μια εβδομάδα, έπαθαν καρδιακό μέσ’ στο νερό και τα κακάρωσαν τρία άτομα, μεταξύ των οποίων και κάποιος ερυθρόδερμος Αυστριακός πρόξενος. Μιλάμε για ψόφο - μπαίνεις ξυλάκι και βγαίνεις παγωτό.
Δεν τους φτάνει λοιπόν που όλο τον χειμώνα δουλεύουν το βαυκαλιζατέρ στην Αθήνα, θέλουν και το καλοκαίρι να συνεχίζουν στη Μύκονο.  Όλη η νεόπλουτη και αγράμματη δυσπλασία που δημιουργήθηκε τα τελευταία χρόνια μαζεύεται εκεί. Μη χάσουν το πάρτι. Να τους δούνε.  Ότι μετέχουν κι αυτοί και δεν χάνουν επεισόδιο. Θα πεις: δεν υπάρχουν και κάποιοι αξιοπρεπείς και καλαίσθητοι; Προφανώς ναι. Λίγοι. Αλλά μάλλον κλείνονται στα σπίτια τους ή διασκεδάζουν βλέποντας το τσίρκο γύρω γύρω, χαμογελώντας πικρά.
Το ωραίο είναι ότι συνεχίζεται στην TV και σε περιοδικά η μυθολογία περί Μυκόνου: πόσο διασκεδάζουν εκεί οι άνθρωποι, πώς στραβοκατούρησε η Νίκη Κάρτσωνα στου «Pierro’s» - ενώ έχει γίνει αξιοθέατο η νέα βίλα του γιου του προέδρου του Αρείου Πάγου. Μεγαλεία πράματα, σε λέω.
 
----------------------------------------------
(πηγή: ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ, 1 Ιουλίου 2007)