Βορά στην ενέργεια
Ιδού μία υποθετική κατάσταση:

Φανταστείτε πως βρέθηκε ένας τρόπος, μια μέθοδος παραγωγής καθαρής, «πράσινης» ενέργειας από την καύση των πιο όμορφων πινάκων ζωγραφικής που απεικονίζουν τοπία. Φανταστείτε λοιπόν την κυβέρνηση, να ξοδεύει 1 δις ευρώ σε επιδοτήσεις στις μεγάλες επιχειρήσεις που αναλαμβάνουν να κατεβάσουν τους πίνακες ζωγραφικής από τους τοίχους των μουσείων και των μεγάλων εκθέσεων της χώρας. Φανταστείτε να ξεκρεμιούνται από τους τοίχους και τα βάθρα τους και να ρίχνονται στις υψικαμίνους προς καύση οι πίνακες των Ντίρερ, Ρέμπραντ, Ρούμπενς, Ριούσκιν, Σεζάν, Τέρνερ, Βαν Γκογκ.

Η απάντηση είναι μία:

Η πολιτική ενέργεια θα χαρακτηριζόταν βανδαλισμός του αισχίστου είδους. Παρά την κρίση της κλιματικής αλλαγής, όλοι θα τη θεωρούσαν σαν ένα βαρύ και ανεύθυνο πλήγμα στον Πολιτισμό, ένα υπερβολικά μεγάλο τίμημα για την ανάπτυξη μίας νέας τεχνολογίας, αβέβαιης αποτελεσματικότητας. Μια παρόμοια δυστοπία εξελίσσεται σήμερα. Δε θυσιάζονται βέβαια τα εικαστικά αριστουργήματα που απεικονίζουν τη φύση, αλλά τα αριστουργήματα της φύσης καθ' εαυτά.

Ρόμπερτ Μακφάρλαν: «Απειλούμενα τοπία»

Το παραπάνω αποτελούσε το εισαγωγικό κείμενο ενός δελτίου τύπου που λάβαμε στις 18/3/2008 από το ηλεκτρονικό περιοδικό ΕΥΠΛΟΙΑ του δικτύου οικολογικών οργανώσεων Αιγαίου.

Ήταν συγκλονιστικό γιατί εκφράζει μια μεγάλη αλήθεια: Πως κάποιοι μας παγιδεύουν διαχειρίζοντας τα ίδια μας τα συναισθήματα, πουλώντας μας νέα προϊόντα και καταστρέφοντας ότι έχει απομείνει.

Δεν μπορεί κανείς να μην σκεφτεί πως, αν όλα τα αρχαία ευρήματα στην Ελλάδα (Παρθενώνας, Δελφοί, Ολυμπία, κλπ) μπορούσαν να μπουν σε ένα «κλίβανο» παραγωγής «καθαρής» ενέργειας και κάποιοι «σοφοί» μας το πρότειναν, εμείς θα το κάναμε; Για τα βουνά μας γιατί το κάνουμε;

Να πούμε εδώ ότι, σύμφωνα με όσα γνωρίζουμε, καμιά Ελληνική οικολογική οργάνωση δεν έχει δεχτεί την καταστροφή των βουνών μας στο όνομα των αμφίβολων δεσμεύσεων περί μείωσης των ατμοσφαιρικών ρύπων μέσω της μείωσης χρήσης λιθάνθρακα στα εργοστάσια της ΔΕΗ. Επίσης να πούμε ότι οι ανεμογεννήτριες έχουν αναπτυχθεί από εταιρείες της βόρειας Ευρώπης με στόχο τη χρήση τους σε πεδιάδες ή παράκτιες περιοχές της Γερμανίας και της Ολλανδίας (γι αυτό και έχουν ύψος 120μ), όχι το έντονο ανάγλυφο και τα χιλιάδες μικρά νησιά της Ελλάδας. Λυπούμαστε αν στενοχωρήσουμε κάποιους φίλους με τις θέσεις αυτές. Έχουμε όμως διαφορετική φιλοσοφία προσέγγισης του προβλήματος της καταστροφής του περιβάλλοντος. Ποια είναι αυτή; Συνοψίζεται στα εξής:

Μείωση της κατανάλωσης ενέργειας (οικιακής, δημόσιας, βιομηχανικής)
Μείωση της κατανάλωσης υλικών (οικονομικότερες συσκευασίες, κατάργηση πλαστικού, όχι αλλαγή συσκευών μόνο για αύξηση κερδών των επιχειρήσεων)
Επαχρησιμοποίηση υλικών (δεν πετάμε κάτι που μπορούμε να το χρησιμοποιήσουμε ξανά)
Ανακύκλωση υλικών (όσα δεν μπορούμε να τα ξαναχρησιμοποιήσουμε επανέρχονται σε μας μετά από επεξεργασία)
Χρήση εναλλακτικών μορφών ενέργειας προσαρμοσμένων στο Ελληνικό περιβάλλον (μικρές ανεμογεννήτριες στα νησιά στο μέγεθος των παλιών ανεμόμυλων, μεγάλες ανεμογεννήτριες σε πεδιάδες, καθόλου ανεμογεννήτριες σε κορυφογραμμές, ηλιακοί συλλέκτες σε πεδιάδες και ερημικές εκτάσεις, διαχείριση των υδάτων για μικρά υδροηλεκτρικά)
Πιστεύουμε πως είναι λάθος να γίνει προσπάθεια αντικατάστασης της παραγωγής ενέργειας, αν προηγουμένως δεν βάλουμε ως στόχο την μείωση της κατανάλωσης, γιατί η ρίζα του προβλήματος βρίσκεται στην σπατάλη φυσικών πόρων και όχι στο πως γίνεται αυτή.

Επιμέλεια: Δ. Μαυρόπουλος

--------------------------------------------------------------------
Πηγή: routes.gr :: ο ηλεκτρονικός οδηγός αναρρίχησης για τα Ελληνικά βουνά
http://www.routes.gr/?Lang=el&Page=Environment/Anemogennitries