eyploia.aigaio-net.gr - Βιομηχανικά Αιολικά Πάρκα στην ?νδρο, του Αλέξανδρου Μαβή

Αντιλαμβανόμαστε ότι μέρη με πλούσιο αιολικό δυναμικό όπως η ?νδρος θα πρέπει να συνεισφέρουν στους εθνικούς, Ευρωπαϊκούς και παγκόσμιους στόχους για μείωση των εκπομπών των αερίων του θερμοκηπίου. Αν λοιπόν ο εθνικός στόχος είναι, το 20% της συνολικής ισχύος να παράγεται από ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, η ?νδρος με ανάγκες κατανάλωσης 15MW, με ένα πάρκο ισχύος 15MW, ξεπερνάει το στόχο αυτό 5 φορές. Η προτεινόμενη εντούτοις εξέλιξη, όπου από αιτήσεις 400MW(!) έχουν ήδη προεγκριθεί 68(!) μας βρίσκει κάθετα διαφωνούντες καθώς αυτά τα μεγέθη θα έχουν καταστροφικές συνέπειες για το νησί καθιστώντας το πλατφόρμα ηλεκτροπαραγωγής για την Αττική, με μόνους ωφελούμενους τις εταιρείες.

Έχοντας αυτό τον προβληματισμό καταθέτουμε τις θέσεις και τις προτάσεις μας που συνοψίζονται στα εξής:
Υπολογισμός μεγίστης παραγωγής, εντός φέρουσας ικανότητας.
Ενεργειακός σχεδιασμός με γνώμονα την ?νδρο και όχι το Κεντρικό Δίκτυο.
Προσέγγιση σε επίπεδο νησιού και όχι κάθε Δήμου χωριστά.
Προσαρμογή του μεγέθους των μηχανών στην κλίμακα του τοπίου των Κυκλάδων. Τεράστιες μηχανές ύψους 80-100 μέτρων κρίνονται εντελώς ασύμβατες τόσο αισθητικά όσο και λόγω της απαιτούμενης ισοπέδωσης για ανέγερση.
Το αιολικό δυναμικό δεν μπορεί να είναι το μόνο κριτήριο.
Το υπάρχον δίκτυο υψηλής τάσης είναι σε οποιαδήποτε περίπτωση περιοριστικός παράγοντας, επ’ουδενί λόγο δεν είναι παραδεκτή η κατασκευή συμπληρωματικού και πόσο μάλλον από το Κόρθι μέχρι το στενό του Καφηρέα. Κάτι τέτοιο είναι άλλωστε αντίθετο με τη νομολογία του ΣτΕ όπως και με όποια λογική.
Το μέγεθος λοιπόν της προτεινόμενης εγκατάστασης πρέπει να καθορίζεται από τις δυνατότητες του υπάρχοντος δικτύου συνυπολογιζομένης και της εξυπηρέτησης της Τήνου.
Η χωροθέτηση θα πρέπει να είναι το δυνατόν πιο κοντά στο σημείο διασύνδεσης με το Κεντρικό Δίκτυο.
Σε σημεία που η εγκατάσταση δεν θα καταστρέφει πολιτιστικούς (αιμασιές, ξερολιθιές, αλώνια, κελιά, κλπ.), μορφολογικούς (βραχώδεις σχηματισμοί, ιδιαίτερα όμορφα τοπία), φυσικούς (βιότοπους, σημεία διέλευσης μεταναστευτικών πτηνών, κλπ.) ή άλλους πόρους του νησιού.
Κατά την όποια χωροθέτηση, ιδιαίτερη σημασία πρέπει να δίνεται στα απαιτούμενα οδικά δίκτυα.
Το δε καθεστώς λειτουργίας των πάρκων θα πρέπει να σχεδιαστεί έτσι ώστε σημαντικό μέρος του ωφέλους που προκύπτει, να κατανέμεται με αντισταθμιστικό τρόπο στους κατοίκους και ως τέτοιο προτείνουμε τη δημιουργία Εταιρείας Λαϊκής Βάσης με συμμετοχές που να καλύπτουν όλο το γεωγραφικό και κοινωνικό εύρος του νησιού.
Προτεινόμενη απόδοση του 2% στους Δήμους, εκτός από ανεπαρκής, δεν δίνει και καμία εξασφάλιση όσον αφορά τον αντισταθμιστικό της χαρακτήρα.
Σύμφωνα λοιπόν με τα παραπάνω προτείνουμε την επέκταση του υπάρχοντος αιολικού πάρκου του Καλιβαρίου, που βρίσκεται στο βόρειο κομμάτι του νησιού, μέχρι της ενδεικτικής ισχύος των 20 MW και με μηχανές προσαρμοσμένες στην κλίμακα του τοπίου των Κυκλάδων. Η περιοχή αυτή έχει πλούσιο αιολικό δυναμικό, δεν είναι διαμορφωμένη με καλλιεργούμενες αναβαθμίδες (αιμασιές) και ξερολιθιές και είναι κοντά στο σημείο διασύνδεσης. Η διαχείριση του πάρκου αυτού μπορεί να ανατεθεί σε μία Εταιρεία Λαϊκής Βάσης, η οποία με τη σειρά της μπορεί να αναθέσει τη διοίκηση του πάρκου σε εξειδικευμένη εταιρεία. Οποιαδήποτε υπέρβαση της προαναφερόμενης ενδεικτικής ισχύος πιστεύουμε ότι επιβαρρύνει δυσανάλογα το νησί της ?νδρου, υποβαθμίζοντας σημαντικά το τοπίο του νησιού, που αποτελεί άλλωστε το σημαντικότερο πόρο του.
Το ζήτημα της παραγωγής και της ζήτησης ηλεκτρικής ενέργειας πρέπει να προσεγγιστεί, ιδιαίτερα στα νησιά, με πολιτικές που θα στοχεύουν όχι στην ικανοποίηση μιας ολοένα αυξανόμενης ζήτησης αλλά στον έλεγχο της. Καθοριστική παράμετρος της όποιας πολιτικής πρέπει να είναι η δυνατότητα παραγωγής που να μη ξεπερνάει τη φέρουσα ικανότητα όπως άλλωστε ισχύει για όλους τους πόρους, όπως πχ. το νερό.

(*) Αντίστοιχο παράδειγμα λανθασμένης πολιτικής είναι η παρούσα προσέγγιση του μείζονος θέματος της διαχείρισης των απορριμμάτων στα νησιά. Πανάκριβα έργα κατασκευής ΧΥΤΑ, με κοντινή ημερομηνία λήξεως, χωρίς εφαρμογή πολιτικών μείωσης του τελικού όγκου προς ταφή (στη Δανία θάβεται μόνο το 11%), είναι δυστυχώς σπατάλη πόρων και διαιωνίζουν την κοινωνική ανωριμότητα.

19ο Τεύχος