Στην Ελλάδα των βίαιων αστυνομικών βίντεο, των συλληφθέντων έργων τέχνης, της τηλε-δημοκρατίας και της συντηρητικής παράδοσης, οι «διαφορετικοί», οι λεσβίες, οι ομοφυλόφιλοι κ.α. αποτελούν στην πράξη πολίτες δεύτερης κατηγορίας: κοινωνικά «αόρατοι», νομικά μειονεκτούντες και συχνά θύματα λεκτικής και φυσικής βίας.

Όταν μόλις το 16% των Ελλήνων υποστηρίζει το δικαίωμα γάμου σε άτομα του ίδιου φύλου (44% στην ΕΕ), είναι επιτακτικό να σπάσουμε το φράγμα της σιωπής ανοίγοντας τη συζήτηση σε όλα τα επίπεδα της κοινωνίας και της πολιτικής και να θέσουμε επί τάπητος, με έναν τεκμηριωμένο εναλλακτικό λόγο, τα ζητήματα εκείνα που σε μια σειρά ευρωπαϊκές χώρες έχουν επιλυθεί ή δρομολογηθεί. Κάτι τέτοιο βέβαια δε σημαίνει μόνο παρέμβαση στο επίπεδο των νόμων αλλά και στο επίπεδο των κοινωνικών αντιλήψεων.

Καλό είναι να θυμόμαστε ότι το δικαίωμα στη διαφορά δεν αφορά μόνο τους «διαφορετικούς» αλλά κάθε πολίτη που θέλει να είναι ο εαυτός του.

Στο πλαίσιο αυτό, ζητάμε:
* Αναγνώριση του δικαιώματος πολιτικού γάμου/συμβίωσης στα ζευγάρια του ίδιου φύλου με πλήρη δικαιώματα (νομικά, φορολογικά, κληρονομικά)
* Θεσμοθέτηση ίδιας ηλικίας συναίνεσης για ετεροφυλόφιλους και ομοφυλόφιλους
* Κατοχύρωση του σεξουαλικού προσανατολισμού ως κατηγορίας προστατευόμενης από διακρίσεις σε όλη την ελληνική νομοθεσία
* Απαγόρευση των κηρυγμάτων μίσους σε βάρος ομοφυλόφιλων, λεσβιών, αμφιφυλόφιλων και τρανσεξουαλικών προσώπων, ιδιαίτερα από τα ΜΜΕ και τους πολιτικούς
* Καθιέρωση μαθήματος σεξουαλικής εκπαίδευσης με σύγχρονο περιεχόμενο από ειδικευμένους καθηγητές
* Κατάργηση όλου του πλέγματος αναχρονιστικών και ομοφοβικών ρυθμίσεων της δημόσιας διοίκησης (όπως η αντιμετώπιση της ομοφυλοφιλίας ως “ψυχική ασθένεια” από το ΓΕΕΘΑ).