Η πρώτη προσπάθεια για τη δημιουργία του ξεκίνησε από την περίοδο της χούντας, από το 1969, όταν ο Σύνδεσμος Σιφνίων παραχώρησε το οικόπεδο για τη δημιουργία του κέντρου. Οι προσπάθειες συνεχείς όλα αυτά τα χρόνια από τους κατοίκους και τους εκπροσώπους τους, συνεχής ωστόσο και η αποτυχία τους, αφού πάντα σκάλωναν στη γραφειοκρατία, στην έλλειψη βούλησης, στην έλλειψη τόλμης της κεντρικής διοίκησης. Το παρελθόν, ωστόσο, το ξεχνάς εύκολα, όταν -έστω ύστερα από τόσα χρόνια- βλέπεις ένα άρτιο αθλητικό κέντρο με στεγασμένους αγωνιστικούς χώρους, παραδοσιακές πλακόστρωτες κερκίδες, γήπεδα μπάσκετ και ποδοσφαίρου, αποδυτήρια, αίθουσα γυμναστικής κ.ά.

Πέρασαν πολλοί μήνες από τη δημιουργία του, ενάμισης χρόνος σχεδόν και λογικά οι Σιφνιοί θα έπρεπε να είναι ικανοποιημένοι που διαθέτουν στο νησί τους ένα από τα πιο σύγχρονα αθλητικά κέντρα στις Κυκλάδες. Και πράγματι θα ήταν, αν το κέντρο λειτουργούσε.

Ωστόσο, δεν λειτουργεί και όχι απλά δεν λειτουργεί, αλλά σιγά σιγά καταρρέει, αφού η ΓΓΑ δεν έχει αναλάβει τη διαχείρισή του. Ο δήμος του νησιού, ύστερα από απόφαση του δημοτικού συμβουλίου, έχει ζητήσει από τη ΓΓΑ (από τον Ιανουάριο του 2005) ν' αναλάβει τη διαχείρισή του, ωστόσο κανείς δεν απάντησε.

Το αποτέλεσμα; Το κέντρο σιγά σιγά καταρρέει, πλημμυρίζουν οι αίθουσες, καταστρέφονται τα γήπεδα, ανεξέλεγκτα ζώα βόσκουν στις εγκαταστάσεις. Περίπου μισό αιώνα περίμενε η Σίφνος να κατασκευαστεί ένα κέντρο για τη νεολαία της. Κάποιοι απαισιόδοξοι στο νησί πιστεύουν πως θα χρειαστεί άλλο τόσο για να λειτουργήσει...
Γ.ΠΑΝ.
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 13/04/2006

«Εν Σίφνω»... περιπλάνησις Γράφει ο Στέλιος Παρασκευόπουλος:

«Εκεί σαν μπω, μες σ' εκκλησία των Γραικών, με των θυμιαμάτων της τες ευωδίες, με τες λειτουργικές φωνές και συμφωνίες, τες μεγαλοπρεπείς των ιερέων παρουσίες και κάθε των κινήσεως τον σοβαρό ρυθμό...» Κωνσταντίνος Καβάφης
«Να ήταν άραγε η γαλάζια φαντασία της σιωπηλής θάλασσας που τυλίγει ζεστά αυτό το νησί; Μήπως η μυσταγωγία των χρωμάτων που γλυκαίνει τις ψυχές των κατοίκων του; Μήπως το λευκό που προστατεύει το παρθένο της φύσης και της ίδιας της ζωής; Μήπως ήταν ο καθάριος αγέρας που φυσούσε εκεί ψηλά στις εκκλησιές, στέλνοντας αγγελικά μηνύματα ταπεινοφροσύνης;
Να ήταν άραγε ο γλυκός μόχθος των ψαράδων που στο λιόγερμα έπαιρναν τον δρόμο της επιστροφής; Ή, μήπως, η ποίηση των στωικών τσικαλάδων (αγγειοπλάστες) που με μια χούφτα χώμα, σαν σύγχρονοι Θεοί, δίνουν ζωή στη γη;».

Κάπως έτσι παραδόθηκε στη σκλάβα ομορφιά της «μάγισσας» Σίφνου ο συνάδελφος Στέλιος Παρασκευόπουλος, ο οποίος μαζί με τον φωτογράφο Γιάννη Μάνο δημιούργησαν το εξαίρετο λεύκωμα «Εν Σίφνω: στην πάλλευκη ομορφιά της παράδοσης και της γεύσης», εκδόσεις Ι. Σιδέρης, αφιερωμένο στον Ιφιγένεια Γιαννοπούλου. Τόποι, εκκλησιές, άνθρωποι-επαγγέλματα, συνταγές, πανηγύρια, έθιμα, ιστορίες, βεγγέρες, γλυκά, λουκούμια, βανίλια.

Φλάροι, ρεβιθάδα με βρόχινο νερό, συνταγές του αρχιμάγειρα Τσελεμεντέ.

Η Σίφνος, σύμφωνα με την επικρατέστερη εκδοχή, πήρε τ' όνομά της από τον Σίφνο, γιο του ήρωα της Αττικής, του Σούνιου. Κατά μία άλλη εκδοχή, το όνομα προήλθε από το επίθετο «σιφνός», που σημαίνει κενός, κούφιος, άδειος. Εξαιτίας των μεταλλείων που υπήρχαν κατά τους αρχαϊκούς χρόνους στη Σίφνο, πολλοί πίστευαν ότι το νησί είναι κούφιο στο υπέδαφός του από τις γαλαρίες που είχαν ανοιχτεί για την εξόρυξη των μεταλλευμάτων.

«Στους ολόδροσους κήπους της καθημερινότητάς μας, ας μοσχοβολήσουν τα λουλούδια όλων των εποχών. Ας αφήσουμε τις μυρωδιές τού χθες και του σήμερα να μας πάνε μακριά. Ελεύθερα. Χωρίς φραγμούς, συρματοπλέγματα και τσιμεντένιες περιφράξεις. Ας κρατήσουμε λοιπόν τη Σίφνο έτσι όπως είναι. Ζωντανή και ωραία. Γιατί έτσι πρέπει να είναι η περιούσια γενέθλια γη μας. Η πατρίδα μας. Η Ελλάδα μας».

πηγή: ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 01/07/2006