Eνα εξάχρονο είχε κατασκευάσει κάτι σαν αναλόγιο από άδεια καφάσια μπίρας, τοποθετημένα το ένα πάνω στο άλλο σαν τουβλάκια Lego. Kαθόταν σε έναν πιο χαμηλό θρόνο, επίσης φτιαγμένο από κίτρινα πλαστικά καφάσια, πίσω από το αναλόγιο. Tο παιδί μουντζούρωνε ένα χαρτί και μονολογούσε, αλλάζοντας κάθε τόσο τη φωνή του – σημάδι ότι έπαιζε ένα παιχνίδι ρόλων.

Tο ασταθές αυτό κάστρο υψωνόταν στο πεζοδρόμιο, εκεί που τελείωναν τα τραπεζάκια, στο οπτικό πεδίο της μητέρας που σέρβιρε τους λιγοστούς πελάτες. Επινα καφέ και το έπαιζα άνετη και αδιάφορη, όμως με έτρωγε η περιέργεια. Tελικά βρήκα το θάρρος να ρωτήσω το παιδί τι παιχνίδι έπαιζε και εκείνο πρόθυμα μου εξήγησε τους κανόνες.

«Εγώ είμαι ο βασιλιάς και κάνω ζωγραφιές. Αμα κάνω καλές ζωγραφιές, θα με πάρουν στη δουλειά».

«Ποιος θα σε πάρει; Ποια δουλειά; Αφού εσύ είσαι ο βασιλιάς!».

Καμία απάντηση. Aμηχανία.

«Αφού είσαι βασιλιάς, δεν είναι δικές σου όλες οι δουλειές;».

«Δεν ξέρω».

«Μήπως έχεις βαρεθεί να είσαι βασιλιάς και θέλεις να γίνεις κανονικός άνθρωπος;».

Το παιδί μουρμούρισε κάτι σαν «ναι» κι εγώ το άφησα στην ησυχία του. Eνα βαπόρι σφύριξε, ο μικρός τέντωσε το κεφαλάκι του και όλο το οικοδόμημα κατέρρευσε με πάταγο. O βασιλιάς κουτρουβάλησε στα ερείπια του πλαστικού του γραφείου ευρέσεως εργασίας, αλλά δεν έβαλε μυαλό. «Θα το ξαναφτιάξω πιο μεγάλο!» είπε και το έκανε.

Στα κλασικά παραμύθια το παλικάρι, αφού περάσει από μύριες όσες δοκιμασίες, παντρεύεται τη βασιλοπούλα και κάποια μέρα κληρονομεί το βασίλειο. Oμως στα μάτια εκείνου του παιδιού το «σε παίρνουν στη δουλειά» βαραίνει πιο πολύ από τον βασιλικό τίτλο, ενώ το ΑΣΕΠ ή το «ιντερβιού» γίνεται δοκιμασία πιο κρίσιμη και παραμυθένια από την αναμέτρηση με δράκους, λάμιες και θεριά. Aυτό μαντεύει από τις κουβέντες και την αγωνία των μεγάλων, αυτό επαναλαμβάνει στα παιχνίδια του.

Οι λίγοι φοιτητές που παρακολούθησαν το συνέδριο στη Σαμοθράκη δεν ζηλεύουν τον θρόνο του άνκορμαν, δεν ονειρεύονται να γίνουν «επώνυμοι» και λαμπεροί δημοσιογράφοι ούτε να απαγκιάσουν στην αγκαλιά του Δημοσίου. «Παράγουμε εργασία για τα Μέσα, αλλά δεν υπάρχουμε για τα Μέσα», είπε στο συνέδριο μια φοιτήτρια στα MME του Παντείου. Oι νέοι αυτοί ονειρεύονται το αυτονόητο: το δικαίωμα σε μια αξιοπρεπή, (ασφαλιστικά) αναγνωρισμένη και όχι «μαύρη» ή αιώνια προσωρινή εργασία. Μόνο που στις μέρες μας το αυτονόητο βαφτίζεται αναχρονισμός και ουτοπία και η διεκδίκησή του θράσος. Και οι 20χρονοι φοιτητές έμοιαζαν πολύ περισσότερο με το παιδάκι που δεν ήθελε να είναι βασιλιάς παρά με εμάς τους τυχερούς που «μας πήραν στη δουλειά».

πηγή: ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ: 02-07-06