Welcome to eyploia.aigaio-net.gr!

     On Line Πλοία
Για να δείτε τα πλοία
On line στο Αιγαίο
πατήστε εδώ.

     Ανακοίνωση
 ΥΠΟΓΡΑΨΤΕ
Για να σωθεί η Σαντορίνη
και το Αιγαίο από
την τοξική βόμβα βυθού
Sea Diamond

 SIGN the PETITION
and help protect Santorini
and the Aegean Sea
from toxic dangers
 


     Κατηγορίες
?γρια Ζωή
Αεροδρόμια Λιμάνια
Αιολικά Πάρκα
Αλιεία
Ανανεώσιμες Π. Ε.
Απόβλητα
Απορ/τα-Ανακύκλωση
Απόψεις-Ιδέες
Βιοτοποι/βιοπ/λότητα
?γρια Ανάπτυξη
Βιώσιμη Ανάπτυξη
Δάση
Διάνοιξεις Δρόμων
Διατροφή
Διάφορα
Δίκτυο
Εκδηλώσεις-Ενημέρωση
Ενέργεια
Έρωτας και Αιγαίο
Θάλασσα-Ακτές
Κεραίες
Κλίμα
Κοινωνία Πολιτών
Κτηνοτροφία
Κυνήγι
Μ.Μ.Ε.
Νερό
Οικολογική Γεωργία
Παραδοσιακοί Οικισμοί
Περιβάλλον
Πολιτισμός
Ρύπανση
Συγκοινωνία
Τουρισμός
Φίλοι των ζώων
Φυσικοί Πόροι
Χωροταξία

     Νησιά


     Επιλογές
·Θέματα
·Αρχείο ?ρθρων

·1ο Τεύχος
·2ο Τεύχος
·3ο Τεύχος
·4ο Τεύχος
·5ο Τεύχος
·6ο Τεύχος
·7ο Τεύχος
·8ο Τεύχος
·9ο Τεύχος
·10ο Τεύχος
·11ο Τεύχος
·12ο Τεύχος
·13ο Τεύχος
·14ο Τεύχος
·15ο Τεύχος
·16ο Τεύχος
·17ο Τεύχος
·18ο Τεύχος
·19ο Τεύχος
·20ο Τεύχος
·21ο Τεύχος
·22ο Τεύχος

     Who's Online
Υπάρχουν επί του παρόντος 10 Επισκέπτης(ες) και 0 Μέλος(η) που είναι συνδεδεμένος(οι)

Είσαστε ανώνυμος χρήστης. Μπορείτε να εγγραφείτε πατώντας εδώ

     Search



     Έπαθλο

Το περιοδικό της Πελοποννήσου


 Πολιτισμός: Συνέντευξη του σκηνοθέτη Δήμου Αβδελιώδη στην «ΕΥΠΛΟΙΑ»

Χίος 

Ε. Ζώντας στη Σύρο συνειδητοποιήσαμε ότι το νησί, τα τελευταία χρόνια,  αντιμετωπίζει έντονα προβλήματα καταστροφής του περιβάλλοντος τα οποία βέβαια δεν διαφέρουν σημαντικά από τα προβλήματα των άλλων νησιών. Έτσι σε συνεργασία με πολίτες και ομάδες από όλο το Αιγαίο σχηματίσαμε το Δίκτυο και εδώ κι ένα χρόνο περίπου δημιουργήσαμε το  e-περιοδικό ‘Εύπλοια’. Κι εσύ σαν σκηνοθέτης -σπουδαίος για μας σκηνοθέτης- στο έργο σου έχεις ασχοληθεί με το Αιγαίο, ειδικότερα με τη Χίο (Το δέντρο που πληγώναμε) και τη Σαμοθράκη (Η νίκη της Σαμοθράκης).

Α. Με την πρώτη μου ταινία (Αθέμιτος Συναγωνισμός) θέλησα να δοκιμάσω τις δυνάμεις μου. Ήταν περισσότερο μια δική μου μελέτη πάνω στον κινηματογράφο του Τσάπλιν, αλλά και κάτι πολύ γοητευτικό για μένα, γιατί το φάσμα του Τσάπλιν με κυβερνούσε και με γοήτευε σαν καλλιτέχνη. Προσωπικά το αποτέλεσμα δεν με ευχαρίστησε γιατί είδα ότι απείχα αιώνες από αυτή την τεχνική του κινηματογράφου και τη δραματουργία του Τσάπλιν, αλλά ήταν και μια ικανοποίηση γιατί αυτή η ταινία αποτέλεσε την είσοδό μου σ αυτό που ήθελα να κάνω, στον κινηματογράφο.
Η δεύτερη ταινία αναπήδησε κυριολεκτικά από μέσα μου, γιατί ζώντας χρόνια στην Αθήνα, η Χίος και όλη η ζωή που πέρασα εκεί σαν παιδί, σαν έφηβος, λειτουργούσε πια από απόσταση και κάποια στιγμή αισθάνθηκα ότι βρισκόμουνα στα όρια ενός αποχαιρετισμού. Είχα μπει στα τριάντα και ήθελα να συγκρατήσω αυτή την αίσθηση της αθωότητας και της αίγλης, γιατί είχε αίγλη εκείνη η εποχή, ήταν κάτι σαν έπος, και δεν ήθελα να το έχω μόνο μες στο μυαλό μου, ήθελα να το δείξω και στους άλλους, να δείξω πόσο ωραίο ήταν το έπος της παιδικής ηλικίας. Κι έτσι έκανα την ταινία, με την αίσθηση ότι αυτό θα καταγραφεί σαν μια ενότητα ενός ψυχικού πολιτισμού που είναι πάρα πολύ δύσκολο να τον εκφράσεις με λόγια, εάν δεν τον παρουσιάσεις έτσι ώστε να φαίνεται ολοκληρωμένος, σαν έργο τέχνης, που μπορεί με αρχή, μέση και τέλος να μας δώσει μια ταυτότητα που να είναι πολύ συγγενική με αυτό που έχεις μέσα στο νου σου,  αλλιώς δεν μπορείς να δώσεις στους άλλους την αίσθησή σου, κι αυτό με έθλιβε πάρα πολύ, το ότι δεν μπορούσα αυτό που ένιωθα να το πω με λόγια. Έτσι λοιπόν η ταινία ήταν μια απελευθέρωση για μένα, ήταν κατά κάποιο τρόπο η ενηλικίωσή μου, γιατί μ αυτό τον τρόπο απαλλάχτηκα από την παιδική ηλικία και πέρασα σε μια άλλη φάση στη ζωή μου. Εκείνο που προσπάθησα να κάνω τότε ήταν να βγει με ακρίβεια στην ταινία η ατμόσφαιρα της εποχής. Αυτό προσπάθησα να το κάνω αναπαραστατικά βέβαια, αλλά δεν ήθελα να είναι μια ακριβής μίμηση της φυσικότητας. Ήθελα να είναι κατά κάποιο τρόπο στυλιζαρισμένη δηλ. να έχει μια φόρμα που να μπορείς να επικοινωνείς σε πολλά επίπεδα και όχι μόνο στο επίπεδο της ηθογραφίας. Ήθελα να επενδυθούν και πράγματα που μας πονάνε και μας δημιουργούν συγκίνηση, όπως είναι η φιλία και ο πρώτος έρωτας. Αυτό είναι το μοτίβο της ταινίας.
Τώρα όσον αφορά το χώρο, και εγώ με θλίψη βλέπω από το 1985 που έκανα την ταινία μέχρι σήμερα, δηλ. σε λίγα ουσιαστικά χρόνια, ότι έχει αλλοιωθεί πάρα πολύ το περιβάλλον στη Χίο, υπάρχει μια αυθαιρεσία των ανθρώπων, έλλειψη πολιτισμού τη λέω εγώ, δεν σκέφτονται τους άλλους, την κοινότητα, σκέφτονται μόνο τον εαυτό τους, πώς θα τον εξυπηρετήσουν, ως βασιλείς, ως αυτοκράτορες, παραβιάζοντας βασικούς κανόνες και καταστρέφοντας ένα περιβάλλον που παράγει πολιτισμό μόνο επειδή είναι έτσι απλά φτιαγμένο.
Στενοχωριέμαι πάρα πολύ που ζω στη Χίο και το βλέπω αυτό με τα μάτια μου και δεν μπορώ να κάνω τίποτα. Είναι τέτοιες οι δομές και ο τρόπος της κοινωνικότητας και ο τρόπος της πολιτικής που θα πρέπει να ασχοληθείς αποκλειστικά μ αυτό το θέμα για να πετύχεις κάτι, ή να είσαι ισχυρός πολιτικός ή δεν ξέρω και γω τι άλλους τρόπους πρέπει να χρησιμοποιήσεις για να παρέμβεις, όχι για να φτιάξεις όνειρα, αυτό είναι πολύ δύσκολο, αλλά για να αποσοβήσεις καταστροφές, μεγάλες ή μικρές. Για παράδειγμα η διαδρομή που έκανα βγαίνοντας από τον Κάμπο για να πάω στο χωριό μου περνώντας από το Θολό Ποτάμι. Ήταν μια θαυμάσια διαδρομή μέσα από ένα φυσικό περιβάλλον το οποίο είχε απόλυτη σχέση με μια ιστορία χιλιάδων χρόνων, δεν είχε αλλοιωθεί επί της ουσίας τίποτα, μόνο τα κτίσματα που υπήρχαν στο μέσον της διαδρομής ήταν κάπως ανακαινισμένα. Τώρα σ αυτή τη διαδρομή έχουν γίνει κάποιες καινούργιες κατασκευές, ασήμαντες στον αριθμό, αλλά σε τέτοια σημεία που λερώνουν το μάτι, καταστρέφουν τη φυσικότητα της διαδρομής και του τοπίου και παρεμβάλλονται για να θυμίσουν τη βαρβαρότητα, την αίσθηση του ιδιωτικού πράγματος πάνω στο δημόσιο, κι αυτό είναι κάτι πραγματικά θλιβερό.
Ξέρετε το χειρότερο είναι ότι το συνηθίζεις αυτό σιγά σιγά, το εντάσσεις μέσα στην οπτική σου και μετά πια σχεδόν δεν το βλέπεις. Πρέπει να απομακρυνθείς, να περάσει κάποιος χρόνος και  να ξαναγυρίσεις για να δεις το μέγεθος της καταστροφής.
Αυτό είναι ένα πρόβλημα που πιστεύω πως μπορεί να αντιμετωπιστεί όταν υπάρχουν συνειδήσεις όρθιες, γιατί υπάρχουν πάρα πολλοί άνθρωποι που το βλέπουν, άλλοι απλώς το μιλάνε, όπως εσείς, άλλοι δεν το μιλάνε, απλώς το παίρνουν μέσα τους και το κάνουν μελαγχολία.
Όταν όμως αυτό γίνεται μελαγχολία ή ποίηση η καταστροφή συνεχίζεται, γιατί εκείνοι που καταστρέφουν αποθρασύνονται και οι άλλοι τους μιμούνται κι όπως ξέρουμε το κακό γίνεται πολύ πιο γρήγορα από το καλό, το καλό θέλει χρόνια για να ξαναμαζέψει τις δυνάμεις του και να παρέμβει, ενώ το κακό είναι καθημερινό κι εύκολο, η καταστροφή είναι μέσα στη φύση του όντος, είναι πολύ πιο φυσικό να καταστρέφεις παρά να δημιουργείς.

Ε. Επειδή μας ενδιαφέρει το τι γίνεται στα νησιά και έχουμε σχετική αρθρογραφία, έχω την αίσθηση ότι στη Χίο υπάρχουν άνθρωποι που αντιστέκονται. Είδαμε ότι σε κάποια σοβαρά ζητήματα υπήρξαν άνθρωποι που αντισταθήκανε π.χ. στο διεθνές αεροδρόμιο.

Α. Ο Γιάννης ο Μακριδάκης για παράδειγμα. Δουλεύει πάρα πολύ κι έχει αποτρέψει πολλές καταστροφές.

Ε. Τώρα τελευταία οι Χιώτες αντισταθήκανε στα σχέδια για τεράστιες βιομηχανικές εγκαταστάσεις που θα γινόντουσαν στο όνομα της πράσινης ενέργειας με την εγκατάσταση 187 ανεμογεννητριών σε πολλές βουνοκορφές, Αίπος κλπ. Επίσης κινητοποιήθηκαν δυναμικά στο θέμα του νερού και στην καταστροφή του αρχαίου νεκροταφείου. Ποια είναι η δική σου γνώμη;

Α. Είναι μια κίνηση που πραγματικά έχει αποφέρει καρπούς. Το καλό είναι πως δεν αντιδρούν μόνο οι διανοούμενοι αλλά και οι άλλοι άνθρωποι, οι επαγγελματίες που έχουν την αίσθηση ότι κάτι θα χαθεί. Ο αγώνας για το αεροδρόμιο ξεκίνησε από παλιά, το 1997, και τον έχω παρακολουθήσει από κοντά. Χαίρομαι για τη δράση αυτών των ανθρώπων και είμαι υποστηρικτής τους, απλώς επειδή βρίσκομαι σε μια υπεύθυνη θέση στο ΔΗΠΕΘΕ η οποία έχει άμεση σχέση με τα θέματα της αρχής, δεν εμπλέκομαι προσωπικά παρόλο που είναι γνωστό ότι είμαι υπέρ αυτού του κινήματος και το υποστηρίζω όπως μπορώ, χωρίς να κατεβαίνω στις δημόσιες εκδηλώσεις. Νομίζω όμως εκείνο που έχει σημασία είναι η αντίσταση η οποία προβάλλεται κυρίως σαν πνευματική αντίσταση και μπορεί να πάρει πάρα πολλές μορφές, εκτός από το να κατέβεις στο δρόμο υπάρχουν χίλιοι άλλοι τρόποι.
Συμφωνώ ότι η Χίος έχει κερδίσει πολλά πράγματα, όμως αυτή η φθορά γίνεται κάτω από τα μάτια μας και πρέπει να είμαστε συνεχώς εν εγρηγόρσει, δεν πρέπει κανείς να επαναπαύεται ούτε στιγμή, επειδή είπε κάποια πράγματα ή επειδή έκανε κάποια πράγματα γιατί οι ρυθμοί της λεγόμενης ανάπτυξης είναι ……………..
Ήδη στη Χίο γίνανε κάποιοι οδικοί κόμβοι οι οποίοι είναι εντελώς αναίτιοι και αψυχολόγητοι. Υπάρχει ένας δρόμος που συνδέει το Θολό Ποτάμι με την Καλαμωτή, ένας ωραίος δρόμος, παλαιϊκός, με γαρμπίλι κάτω και τάφρους στα πλάγια για το νερό, ένας δρόμος πολύ γραφικός, που όταν τον περνούσες, ακόμη και με αυτοκίνητο,  είχες την αίσθηση ότι βρίσκεσαι σ άλλη εποχή, η ψυχολογία σου άλλαζε αμέσως, ήταν σαν να πηγαίνεις στον κινηματογράφο και να βλέπεις μια καλή ταινία, ήταν σαν να μπαίνεις στο θέατρο της ζωής και να σε πηγαίνει στο χωροχρόνο, τόσο μαγικός δρόμος ήταν. Από τον προηγούμενο Νομάρχη είχα ζητήσει να διατηρηθεί αυτός ο δρόμος και του είχα εξηγήσει τους λόγους γιατί δεν πρέπει να γίνει άσφαλτος, για να μη χαθεί αυτή η μαγική ατμόσφαιρα γι αυτούς που θέλουν να την εισπνεύσουν, να μη χαθεί αυτή η δυνατότητα. Και το είχε καταλάβει. Τώρα δεν είναι 10 ημέρες που πέρασα από κει και το δρόμο τον έχουνε χαλάσει, δεν το πήρα είδηση, δεν πρόλαβα να πιάσω τον καινούργιο Νομάρχη, αν το είχα κάνει θα τον είχα σώσει, θα ήταν πολύ πιο απλά τα πράγματα, χωρίς να βγούμε στις εφημερίδες θα είχε αποσοβηθεί το κακό με μια κατ ευθείαν επαφή. Δική μου αμέλεια πάντως, είχα πολλές δουλειές κι έτσι χάθηκε ένα καταφύγιο, το τελευταίο.

Ε. Βλέπεις το Αιγαίο σαν μια ενότητα; Θα μπορούσε να ιδωθεί έτσι και να δράσει κοινά μιας και οι άνθρωποι κολυμπάνε στα ίδια προβλήματα, ίδιες καταστροφές στη λογική της άγριας ανάπτυξης;

Α. Είναι αυτονόητο ότι τα νησιά έχουν μια ιδιομορφία. Έχουν το πρόβλημα της συγκοινωνίας, ο χώρος είναι πολύ μικρός κι έχει κάτι προβλέψιμο κι αυτό δημιουργεί μια ιδιαίτερη κουλτούρα στους ανθρώπους, με προβλήματα πολύ διαφορετικά από της υπόλοιπης Ελλάδας.
Αυτό αντικατοπτρίζεται και στην παράδοση, το τραγούδι π.χ. έχει μέσα του τον κυματισμό της θάλασσας, η σχέση με τη θάλασσα δίνει άλλο ρυθμό στο χορό, στο συρτό και στον μπάλο είναι σαν να βλέπεις τη θάλασσα.
Πιστεύω όμως ότι σήμερα, το 2006, δεν υπάρχει αυτή η ενότητα που υπήρχε π.χ. στον κυκλαδικό πολιτισμό, όταν υπήρχε ένα κοινός πολιτισμός που εκφραζόταν με έργα τέχνης που αναγνωρίζονται σήμερα. Αυτή η ενότητα σήμερα δεν υπάρχει. Αυτό βέβαια δεν μπορεί να αλλάξει από τη μια στιγμή στην άλλη, αλλά και μόνον να βάλεις μες στο μυαλό των ανθρώπων μια ιδέα και να καλλιεργηθεί, μια αυτοσυνειδησία ας πούμε της διαφορετικότητας και τις προοπτικές που πρέπει να υπάρχουν, νομίζω ότι είναι καλό και πρέπει να γίνει.
Δεν είναι δυνατόν να γίνεται η καταστροφή χωρίς αντιστάσεις. Όμως παρόλο που υπάρχουν αρκετοί που αγωνίζονται, ο έλεγχος χάνεται γιατί οι ομάδες είναι μικρές και συνήθως οι εξουσίες προσπαθούν να τις περιθωριοποιήσουν, να υποβαθμίσουν το ρόλο τους γελοιοποιώντας τους σαν γραφικούς. Βέβαια έχουν γίνει και άστοχες κινήσεις όπως π.χ. πόλεμος εναντίον των κυνηγών, δεν μπορείς να πάρεις και συ το ντουφέκι και να κυνηγάς τους κυνηγούς, το κυνήγι είναι μια αρχαία κουλτούρα, πρέπει να τους εξηγήσεις για ποιους λόγους έχει χάσει σήμερα τη σημασία του σαν σπορ, γιατί ούτε γυμναστική κάνει σήμερα ο κυνηγός ούτε έχει χρηστική αξία το κυνήγι, αφού τα πουλιά τα πετάει μετά.

Ε. Δεν είναι τόσο εύκολο. Αλλά με τους κυνηγούς κι εμείς έχουμε συνεργαστεί γιατί είναι οι μόνοι που ενδιαφέρονται για το περιβάλλον.

Α. Το κυνήγι είναι κάτι που το σέβομαι απόλυτα, όταν όμως βλέπω στη Χίο τους κυνηγούς με ειδικά αυτοκίνητα, 4-5 σκυλιά, καραμπίνες επαναληπτικές που ρίχνουν 7-8 φυσίγγια και σκοτώνουνε ασυναίσθητα ό,τι βρούνε μπροστά τους, ακόμη και γλάρους, το θεωρώ εντελώς βάρβαρο. Δεν λέω ότι είναι όλοι έτσι, σε καμία περίπτωση. Δεν τους συμφέρει η καταστροφή  της φύσης.

Ε. Στη Σύρα έχουμε μια σπουδαία μουσική σκηνή, στην Τήνο Προπαρασκευαστική Σχολή Καλών Τεχνών, στην Αλόννησο καταφύγιο φώκιας, στα Δωδεκάνησα, στην Κρήτη και αλλού πολλοί Έλληνες και ξένοι ασχολούνται με τα φυτά, κάνουν βιβλία, καταγράφουν το λαϊκό πολιτισμό και βλέπεις ότι υπάρχει ένας κόσμος που αντιστέκεται, έξω από λογικές αρπαχτής και rooms to let. Πιστεύεις ότι θα μπορούσε να υπάρξει ένας φορέας πολιτισμού που έργο του θα ήταν να μεταφέρει και να προβάλλει τα έργα του ενός νησιού στο άλλο; Ένα σκάφος πολιτισμού;

Α. Ίσως είναι λίγο ελιτίστικο. Ένα σκάφος που θα μετέφερε τον πολιτισμό ενώ δεν μπορούμε με τις υπάρχουσες συγκοινωνίες να μεταφέρουμε έναν άρρωστο;
Πιστεύω ότι πρέπει να γίνει κάτι που θα συμβαδίζει με τις συνθήκες και τα προβλήματα που υπάρχουν αυτή τη στιγμή στα νησιά, να έχουμε το ίδιο αποτέλεσμα αλλά με άλλον τρόπο, πιο οικείο.

Ε. Αυτό που κάνετε σαν ΔΗΠΕΘΕ δεν είναι κάτι τέτοιο;

Α. Ναι. Έχει μεγάλη σημασία να μας δοθεί από την τοπική αυτοδιοίκηση η δυνατότητα να πάμε από νησί σε νησί, να δημιουργήσουμε μια ενότητα πολιτιστική με πράγματα που είναι σίγουρο πως τους απασχολούνε και που έχουν ένα ενδιαφέρον, δηλ. θα μπορούσε μαζί με το θεατρικό να οργανωθεί μια έκθεση ζωγραφικής, να πηγαίνει ένας φορέας μπροστά και να ακολουθούν άλλοι δέκα. Αυτό είναι πολύ απλό και δεν δημιουργεί την αίσθηση ότι είναι κάτι διαφορετικό, γιατί είναι κάτι φυσικό, έχει σημασία να έχει φυσικότητα η κάθε κίνηση. Να μην έρχεσαι σε ρήξη με τις αντοχές και τις προσδοκίες του κόσμου.

Ε. Δες όμως πόσο κοινά αποδεκτές είναι κάποιες μεγάλες επεμβάσεις όπως π.χ. ένα ξενοδοχείο, που για μένα είναι καταστροφή.

Α. Γιατί δίνει θέσεις εργασίας και είναι και η αίσθηση του νεωτερισμού.

Ε. Πώς μπορείς λοιπόν να αντισταθείς σε τέτοιες βάναυσες επεμβάσεις; Εντάξει το όχημα ήταν κάτι ουτοπικό, δεν έχει μορφή το όχημα. Το ΔΗΠΕΘΕ κάνει κάτι παρόμοιο;
Α. Ναι. Εκείνο που έχει σημασία για μένα είναι η ποιότητα των παραστάσεων. Τώρα τελευταία ασχολούμαστε με Παπαδιαμάντη, Βιζυηνό, με την καλή ελληνική λογοτεχνία, που δεν είναι απλώς λογοτεχνία, είναι υψηλή ποίηση. Ερχόμαστε σε επαφή με κείμενα που στιγματίζουν με υψηλή ακρίβεια την εποχή τους, τα αισθήματα των ανθρώπων και μέσα από αυτή τη γνώση μπορούμε και επαναπροσδιοριζόμαστε, κατά κάποιο τρόπο, βλέπουμε δηλαδή τις απώλειες, τα συν και τα πλην της ύπαρξής μας. Γενικά προσπαθούμε να έχουμε ένα ρεπερτόριο που να μην είναι απλώς ηθικοπλαστικό αλλά να προσφέρει συγκίνηση υψηλή, το κείμενο να παράγει συγκινήσεις τέτοιες που να σε κάνουν να σκεφτείς, να διορθώσεις την ύπαρξή σου απέναντι στην ίδια η ζωή, να μην είναι κάτι καθησυχαστικό αλλά να βάζει σε εγρήγορση τον καλό σου εαυτό. Αυτή είναι η στρατηγική των επιλογών.

Ε. Κάνετε παράλληλα και άλλα πράγματα;

Α. Έχουμε ξεκινήσει εδώ και αρκετά χρόνια εργαστήρια θεατρικής μάθησης με εκπαιδευτικούς που μεταφέρουν αυτό το πρόγραμμα στα σχολεία αλλά και με οποιονδήποτε πολίτη θα ήθελε. Το σημαντικό είναι ότι όλα αυτά καταλήγουν σε παραστάσεις οι οποίες μεταφέρονται και στα χωριά της Χίου. Κάναμε επίσης ένα πρόγραμμα για τους φαντάρους, σε κάθε παράσταση βάζαμε γύρω στα 800-1000 άτομα, παιδιά που δεν ήξεραν το θέατρο.
Έχουμε κάνει και μια προγραμματική σύμβαση με τη Λήμνο και για δυο βδομάδες την άνοιξη θα παίζουμε τα έργα μας εκεί. Αυτό θέλουμε να κάνουμε με όλα τα νησιά του Β. Αιγαίου, να δημιουργήσουμε μια σχέση θεσμικού χαρακτήρα. Στη Μήλο που πήγαμε ήταν καταπληκτική η υποδοχή του κόσμου, μας ξανακάλεσαν. Και θα ήταν ωραίο αυτό το θέατρο να κάνει περιοδεία σε όλα τα νησιά. Όταν υπάρχει μια στρατηγική επιλογή μπορεί το θέατρο να έχει και 2 ομάδες να δουλεύουν με τη μία να είναι ομάδα περιοδείας. Προσπαθούμε αλλά δεν βοηθάει η τοπική αυτοδιοίκηση ούτε και τα υπουργεία. Πιστεύω πως θα έπρεπε, γιατί είναι ένα θέμα που τους αφορά, αφορά κυρίως τα παιδιά, πηγαίνουμε και παίζουμε στα σχολεία, τα οποία μπορούν να δουν Σαίξπηρ και να πουν είναι πολύ ωραίο πράγμα το θέατρο. Παράλληλα κάνουμε κι άλλες εκδηλώσεις, κάποιες λογοτεχνικές βραδιές, συζητήσεις.

Ε. Από τη θέση σου του Διευθυντή του ΔΗΠΕΘΕ ποια προβλήματα αντιμετωπίζεις;

Α. Όταν βρέθηκα στο δίλημμα να φύγω ή να μείνω, σκέφτηκα ότι αν έφευγα θα νεκρωνόταν ένας χώρος 60 εκπαιδευτικών που είχε δημιουργηθεί γύρω μου, ανθρώπων δημιουργικών που έκαναν πάρα πολλά πράγματα, τα εργαστήριά μας κάνουν 3-4 παραγωγές το χρόνο, τα καλοκαίρια κάνουμε πολύ σημαντικά πράγματα, κι έτσι αποφάσισα να μείνω, πολύ συνειδητά, ενώ βρέθηκα σε στιγμές που ήμουν απελπισμένος. Ήταν τόσο μεγάλη η εσωτερική σύγκρουση που δεν μπορούσα να κοιμηθώ, να σκεφτώ, αλλά αποφάσισα ότι η δουλειά μου είναι πιο σημαντική. Ομολογώ ότι έχω κουραστεί, χρειάζομαι καινούργια κίνητρα, δεν κάνω καν σκηνοθεσία, δημιουργώ τις προϋποθέσεις για την καλή λειτουργία του θεάτρου κι αυτό με κούρασε.
Ελπίζω ότι θα είναι για μένα ένα καινούργιο κίνητρο το ότι θα φτιαχτεί ένα ωραίο θέατρο, αυτό με κρατάει, είναι εγγύηση μιας καλύτερης συνεργασίας με την τοπική αυτοδιοίκηση, ώστε να μπορέσουν να γίνουν κάποια σχέδια πραγματικότητα.



Σημείωση 9ο Τεύχος



 
     Συσχετιζόμενοι Σύνδεσμοι
· Περισσότερα για Χίος
· Νέα administrator


Πιο δημοφιλής είδηση για Χίος:
Ο Αντώνης από τη Χίο


     Article Rating
Average Score: 5
Αριθμός Ψήφων: 2


Please take a second and vote for this article:

Excellent
Very Good
Good
Regular
Bad


     Επιλογές

 Εκτύπωση αρχικής σελίδας Εκτύπωση αρχικής σελίδας


Associated Topics

Χίος

"Συνέντευξη του σκηνοθέτη Δήμου Αβδελιώδη στην «ΕΥΠΛΟΙΑ»" | Κωδικός Εισόδου / Δημιουργία Λογαριασμού | 0 Παρατηρήσεις
Οι παρατηρήσεις είναι ιδιοκτησία του αποστολέα. Δεν ευθυνόμαστε για το περιεχόμενο τους.

Δεν επιτρέπεται η αποστολή σχολίων για τους Ανώνυμους Χρήστες. Παρακαλώ γραφτείτε πρώτα στην υπηρεσία.




PHP-Nuke Copyright © 2004 by Francisco Burzi. This is free software, and you may redistribute it under the GPL. PHP-Nuke comes with absolutely no warranty, for details, see the license.
Παραγωγή Σελίδας: 0.04 Δευτερόλεπτα