Welcome to eyploia.aigaio-net.gr!

     On Line Πλοία
Για να δείτε τα πλοία
On line στο Αιγαίο
πατήστε εδώ.

     Ανακοίνωση
 ΥΠΟΓΡΑΨΤΕ
Για να σωθεί η Σαντορίνη
και το Αιγαίο από
την τοξική βόμβα βυθού
Sea Diamond

 SIGN the PETITION
and help protect Santorini
and the Aegean Sea
from toxic dangers
 


     Κατηγορίες
?γρια Ζωή
Αεροδρόμια Λιμάνια
Αιολικά Πάρκα
Αλιεία
Ανανεώσιμες Π. Ε.
Απόβλητα
Απορ/τα-Ανακύκλωση
Απόψεις-Ιδέες
Βιοτοποι/βιοπ/λότητα
?γρια Ανάπτυξη
Βιώσιμη Ανάπτυξη
Δάση
Διάνοιξεις Δρόμων
Διατροφή
Διάφορα
Δίκτυο
Εκδηλώσεις-Ενημέρωση
Ενέργεια
Έρωτας και Αιγαίο
Θάλασσα-Ακτές
Κεραίες
Κλίμα
Κοινωνία Πολιτών
Κτηνοτροφία
Κυνήγι
Μ.Μ.Ε.
Νερό
Οικολογική Γεωργία
Παραδοσιακοί Οικισμοί
Περιβάλλον
Πολιτισμός
Ρύπανση
Συγκοινωνία
Τουρισμός
Φίλοι των ζώων
Φυσικοί Πόροι
Χωροταξία

     Νησιά


     Επιλογές
·Θέματα
·Αρχείο ?ρθρων

·1ο Τεύχος
·2ο Τεύχος
·3ο Τεύχος
·4ο Τεύχος
·5ο Τεύχος
·6ο Τεύχος
·7ο Τεύχος
·8ο Τεύχος
·9ο Τεύχος
·10ο Τεύχος
·11ο Τεύχος
·12ο Τεύχος
·13ο Τεύχος
·14ο Τεύχος
·15ο Τεύχος
·16ο Τεύχος
·17ο Τεύχος
·18ο Τεύχος
·19ο Τεύχος
·20ο Τεύχος
·21ο Τεύχος
·22ο Τεύχος

     Who's Online
Υπάρχουν επί του παρόντος 10 Επισκέπτης(ες) και 0 Μέλος(η) που είναι συνδεδεμένος(οι)

Είσαστε ανώνυμος χρήστης. Μπορείτε να εγγραφείτε πατώντας εδώ

     Search



     Έπαθλο

Το περιοδικό της Πελοποννήσου


 Διάφορα: Κολυμπούσαμε ανάμεσα σε δεκάδες πτώματα, της Ματίνας Ηρειώτου

ΝησιάΧύθηκε τρελλοβοριάς στο πέλαγο, σήκωσε μεσουρανίς το κύμα.
Αφροί κάτασπροι απλώνουνται ολούθε, βουνά ψηλώνουν και ανοίγουν άβυσσοι. Αθέμελο το νερό, άβουλο, στου ανέμου το θέλημα παραδομένο, κλωθογυρίζει μέσα στα νησιά, δέρνεται και στενάζει απάνω στα χάλαρα, φεύγει στη νοτιά με γοργά πηδήματα. Οι στεριές γύρω, οι κάβοι, οι κόρφοι στέκουν αφροζωσμένοι και αχνομέτωποι.
Ανδρέας Καρκαβίτσας

ΟΙ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΕΣ ΔΙΗΓΗΣΕΙΣ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΠΟΥ ΚΑΤΑΦΕΡΑΝ ΝΑ ΣΩΘΟΥΝ ΣΤΟ ΝΑΥΑΓΙΟ ΤΟΥ «ΕΞΠΡΕΣ ΣΑΜΙΝΑ»

Δριμύ κατηγορώ εναντίον των μελών του πληρώματος του «Εξπρές Σαμίνα» εξαπολύουν οι διασωθέντες ναυαγοί. Όπως λένε, η στάση και η συμπεριφορά τους οδήγησε στην τραγωδία. Όμως και αφού το πλοίο προσέκρουσε στη χαρτογραφημένη, γνωστή και εν τέλει ορατή και διά γυμνού οφθαλμού βραχονησίδα Πόρτες, το πλήρωμα, σύμφωνα με τις μαρτυρίες, προσπάθησε να εγκαταλείψει πρώτο το πλοίο. «Έβλεπαν ποδόσφαιρο. Δεν μας είπαν το παραμικρό. Φόρεσαν σωσίβια για να φύγουν και έριξαν μόνο μία βάρκα στη θάλασσα για να φύγουν οι ίδιοι», καταγγέλλουν.
Ακόμη και οι άνδρες της ΕΜΑΚ, που έχουν ζήσει τραγωδίες, που έχουν βρεθεί αντιμέτωποι με τον θάνατο, πάλευαν χθες προσπαθώντας να κρατήσουν τα δάκρυά τους. «Εντοπίζουμε συνεχώς πτώματα», περιέγραφε ο επικεφαλής της ομάδας της ΕΜΑΚ Κώστας Κόης. Η προσπάθειά του να κρατήσει «υπηρεσιακό» τόνο στη φωνή του ήταν εμφανής. Συνεχίζει τη διήγησή του για ελάχιστα δευτερόλεπτα ακόμη. Τελικά, διακόπτει τη συνομιλία, αφού ο έμπειρος αξιωματικός σπάει. «Και για μας είναι μια δύσκολη ημέρα. Όχι μόνο γιατί βλέπουμε θάνατο γύρω μας. Αλλά πριν από λίγο βγάλαμε νεκρό τον γιο συναδέλφου μας...».

Ένα παιδί φώναζε συνέχεια «μαμά σώσε με»
«Κοιμόμουν μαζί με τον αδελφό μου σε ένα διάδρομο», περιγράφει αγανακτισμένος ένας νέος άνδρας που έχει διασωθεί και βρισκόταν στην Πάρο. «Κανένας από το πλήρωμα δεν έδωσε σημασία. Κανένας δεν βοήθησε, δεν ενημέρωσε όλους εμάς. Πέσαμε μαζί με τον αδελφό μου στη θάλασσα. Κοντά μας κολυμπούσαν άλλοι έξι άνθρωποι. Ακούγαμε παντού φωνές. Βλέπαμε μπροστά μας να περνούν πτώματα και κλείναμε τα μάτια από τον φόβο ότι θα είχαμε την ίδια τύχη. Μικρά παιδιά έκλαιγαν. Τσίριζαν. ?κουγα συνεχώς ένα παιδί να φωνάζει "μαμά, σώσε με". Έβλεπα να περνούν πτώματα, άνθρωποι ζητούσαν βοήθεια και δεν μπορούσα να κάνω τίποτα. Μείναμε στη θάλασσα μαζί με τον αδελφό μου, πιασμένοι από μια σανίδα μέχρι τις τρεις τα ξημερώματα. Μας έσωσε τελικά το κότερο "Μαργαρίτα". Όμως κλείσανε τόσα σπίτια. Δε μιλάει κανείς; Κανείς δεν έχει να απαντήσει τίποτα;»

Βρήκε το παιδί του στο προσκλητήριο νεκρών
«Σας παρακαλώ. Το παιδί μου. Το μωρό μου. Είναι ενάμισι έτους. Είναι ξανθό με γαλανά μάτια... Μήπως το είδε κανείς; Το παιδί μου...». Ο κ. Καρυωτάκης έχασε μέσα από την αγκαλιά του στη μανιασμένη θάλασσα το παιδάκι του. Επί ώρες πάλευε να μάθει κάτι για την τύχη του. Κλαίγοντας απελπισμένος αναζητούσε μια χαραμάδα ελπίδας. Έψαχνε κάθε άνθρωπο που είχε δει μικρό παιδί μέσα στην κόλαση. Όμως το αγγελούδι ήταν μεταξύ των πρώτων είκοσι νεκρών που αναγνωρίστηκαν. Το τελευταίο όνομα, σ' αυτό τον πρώτο κατάλογο ήταν «Νικόλαος Καρυωτάκης, ενάμισι ετών»...

Πολλοί κοιμόνταν στις καμπίνες. Πρόλαβαν;
«Βρισκόμουν με τη γυναίκα μου στην καμπίνα μας από τις δέκα παρά πέντε», διηγείται με δάκρυα ο κ. Νίκος Σκιαδάς. «Λίγο αργότερα ακούσαμε το μπαμ. Ελένη, της λέω, κάτι δεν πάει καλά. Δεν πρόλαβα να τελειώσω και τα φώτα έσβησαν, η μηχανή σταμάτησε. Τρέξαμε προς τον διάδρομο. Καταφέραμε να φθάσουμε στο κατάστρωμα. Πολλοί, όμως, επειδή φθάναμε στο λιμάνι, είχαν κατέβει στο γκαράζ για να βγάλουν τα αυτοκίνητά τους. ?λλοι, που είχαν ακόμη ταξίδι, κοιμόντουσαν στις καμπίνες. Με την κλίση που πήρε γρήγορα το πλοίο, σε αρκετές καμπίνες η πόρτα έγινε γρήγορα ταβάνι. Κατάφεραν άραγε να βγουν αυτοί οι άνθρωποι;».

«Δεν ένιωσα καμία αλλαγή στη ρότα»
Οι διηγήσεις των ανθρώπων που κατάφεραν να σωθούν είναι συγκλονιστικές. Ζευγάρια χωρίστηκαν. Μανάδες έμειναν πάνω στον πανικό, μακριά από τα παιδιά τους. Ο ναυτικός Μιχάλης Λεβογιάννης, που βρισκόταν ως επιβάτης στο «Εξπρές Σαμίνα», περιγράφει λεπτό προς λεπτό το ναυάγιο: «Δεν ένιωσα καμία αλλαγή στη ρότα. Καμία αλλαγή στο πηδάλιο. Κατ' ευθείαν, χωρίς να έχει γίνει καν προσπάθεια για έναν ελιγμό, ακούσαμε τον θόρυβο από τη σύγκρουση με τον ύφαλο. Μετά τον θόρυβο τα φώτα στο πλοίο έσβησαν. Στη συνέχεια άναψαν τα εφεδρικά. Με τον λιγοστό φωτισμό ο πανικός επικράτησε πολύ γρήγορα. Οι μηχανές σταμάτησαν αμέσως. Το πλοίο πήρε κατ' ευθείαν κλίση. Συγκεντρωθήκαμε πολλοί στο κατάστρωμα. Γέρναμε συνέχεια προς τη θάλασσα. Στην πρύμνη, τουλάχιστον, που ήμουν εγώ υπήρχαν σωσίβια. Μπήκα μαζί με πολλούς άλλους σε μια φουσκωτή βάρκα. Ο αέρας μας παρέσυρε, μέχρι που ένα ιστιοφόρο, το "Κατερίνα" προσπάθησε και κατάφερε να μας ρυμουλκήσει. Όμως μείναμε δυόμισι ώρες στη θάλασσα. Βγήκαμε ταλαιπωρημένοι, κουρασμένοι, βρεγμένοι, αλλά ζωντανοί, στη στεριά. Εκεί μας παρέλαβαν ντόπιοι και αφού μας έδωσαν κουβέρτες μάς πήγαν στο Κέντρο Υγείας...».

Δεν υπάρχει πρόβλημα έλεγε το πλήρωμα
«Καθόμουν στο σαλόνι», λέει μία ακόμη από τους διασωθέντες, που όπως οι περισσότεροι, είναι εξοργισμένη με τη στάση του πληρώματος την ώρα του ναυαγίου. «Ακούσαμε τον θόρυβο από τη σύγκρουση. Όλα έπεσαν κάτω. Τα φώτα έσβησαν. Κάποιοι από το πλήρωμα που ήταν εκεί μας έλεγαν να μην πανικοβληθούμε. Δεν υπάρχει πρόβλημα, επαναλάμβαναν.
Ούτε και οι ίδιοι δεν ήξεραν τι είχε γίνει. Είμαστε πια στο λιμάνι της Πάρου, μην ανησυχείτε. Μέσα σε ελάχιστα λεπτά, όμως, το πλοίο έγειρε. Τότε μας φώναξαν να πάρουμε σωσίβια. Κάποιοι, ελάχιστοι, από το πλήρωμα παιδεύονταν για να κατεβάσουν βάρκες. ?λλες μπόρεσαν, άλλες όχι. Βρέθηκα στη θάλασσα. Βούλιαξα και ξαναβγήκα στην επιφάνεια. Δεν έχω δύναμη, δεν μπορώ, σκέφτηκα. Κάποια στιγμή πιάστηκα από κάπου. Δίπλα μου βρίσκονταν και άλλοι. "Μη μ' αφήσετε μόνη μου", παρακαλούσα. Έμεινα δύο ώρες στο νερό. Μετά με έφεραν στο Κέντρο Υγείας. Ο άντρας μου όμως, δεν ξέρω τι απέγινε...».

Η θάλασσα πήρε από την αγκαλιά μου το κοριτσάκι
Ναυτικός είναι ένας ακόμη από τους διασωθέντες. Μάλιστα, το χθεσινό ήταν το τέταρτο ναυάγιο από το οποίο κατάφερε να βγει ζωντανός. «Υπάρχουν ευθύνες. Όχι στους ανθρώπους που δούλευαν στο πλοίο, αλλά και σ' αυτούς που τους βάλανε. Προσπαθούσαμε να ρίξουμε τις βάρκες και δεν μπορούσαμε», λέει με φωνή που προδίδει την ταλαιπωρία, τον φόβο που έχει περάσει, και την κούραση. «Δεν υπήρχε σκάλα για να ανέβεις προς τις βάρκες. Αν δεν ήταν οι Παριανοί, οι ψαράδες, τότε μόνο πτώματα θα μετρούσαμε πια».

Ο ταλαιπωρημένος άνδρας ανάμεσα στους νεκρούς είχε αναγνωρίσει δύο φίλους του: «Συνάδελφοι και φίλοι ήταν τα παιδιά. Δυστυχώς, χάθηκαν», λέει. Και συνεχίζει τη διήγησή του: «Κάποια στιγμή είδα ένα παιδί, ένα κοριτσάκι να πνίγεται. Το πήρα στην αγκαλιά μου και προσπαθούσα να κολυμπήσω κρατώντας το, για να βγούμε και οι δύο. Όμως, λίγο αργότερα, η θάλασσα το πήρε από την αγκαλιά μου. Δεν ξέρω τι απέγινε. Προσεύχομαι να είναι ζωντανό... Όμως αυτό που θέλω να καταγγείλω είναι η απόλυτη αμέλεια του πληρώματος, η πλήρης ανοργανωσιά. Ακούω ανθρώπους που στα τυφλά εγκατέλειψαν το καράβι. Δεν συναντήσαμε πουθενά μέλος του πληρώματος».

Βγήκαν έξω σοκαρισμένοι και σχεδόν γυμνοί
«Είδαμε από τη στεριά το ναυάγιο. Όλη η Πάρος βρέθηκε από τη μια στιγμή στην άλλη στο πόδι», περιγράφει η κ. Μαρία Μπίζα, ιδιοκτήτρια ξενοδοχείου στην Πάρο, στο οποίο φιλοξενήθηκαν δώδεκα από τους πρώτους διασωθέντες. «?λλοι ήταν σχεδόν γυμνοί, άλλοι ήταν τόσο σοκαρισμένοι, που δεν μπορούσαν να μιλήσουν. Ετοιμάσαμε αμέσως κουβέρτες να τους δώσουμε. ?λλοι έπεσαν στη θάλασσα για να φθάσουν τους ναυαγούς και να βοηθήσουν. Τα ψαράδικα κινήθηκαν αμέσως μόλις είδαμε τις φωτοβολίδες που σημαίνουν τον κίνδυνο. Οι άνθρωποι έφθασαν στο ξενοδοχείο σαν χαμένοι. Δεν ήξεραν άλλοι πού είναι οι γονείς, άλλοι τα παιδιά, άλλοι τ' αδέλφια τους...».

«Κανένας από το πλήρωμα δεν βοήθησε»
Μεταξύ των πρώτων που κατάφεραν να σωθούν και να φθάσουν στην Πάρο ήταν ο υδρογεωλόγος Φίλιππος Χαρμανίδης. «Όλα έγιναν πολύ γρήγορα», λέει. «Τέτοιες στιγμές ο χρόνος περνάει γρήγορα. Τα λεπτά φαίνονται δευτερόλεπτα. Ο κόσμος ζητούσε βοήθεια. Δεν υπήρχε τίποτα από το πλήρωμα, βοήθεια από κανέναν. Κανένας από το πλήρωμα δεν βοήθησε, κανένας δεν ενημέρωσε ότι κινδυνεύουμε. Ήταν μια εφιαλτική εμπειρία. Ξέρετε τι είναι να βλέπεις μανάδες να ουρλιάζουν, να κρατούν τα παιδιά τους από το χέρι και να νομίζουν πως τα έχουν χάσει; Μέχρι να πεθάνω θα βλέπω μπροστά μου αυτό τον εφιάλτη».

«Βρήκα ένα κουπί και πιάστηκα από αυτό»
«Στην αρχή, όταν έπεσα στη θάλασσα, πιάστηκα από ένα ξύλο», λέει η Όλγα Τσαμουδίνου. «Όμως ένα δυνατό κύμα με βύθισε κάτω και όταν κατάφερα να ξαναβγώ στην επιφάνεια είχα χάσει τη σανίδα της σωτηρίας μου. Κολύμπησα με όση δύναμη μού είχε απομείνει. Βρήκα ένα κουπί και πιάστηκα από αυτό. Ύστερα από δυόμισι ώρες στη θάλασσα τα κύματα με έβγαλαν, μαζί με άλλους, στη στεριά, στην περιοχή της Αγίας Ειρήνης, δηλαδή περίπου επτά χιλιόμετρα από το λιμάνι της Πάρου».

«Δεν θα ξεχάσω ποτέ όλους αυτούς που ούρλιαζαν»
Οι καταγγελίες εις βάρος του πληρώματος γίνονται ποταμός από τους διασωθέντες επιβάτες. Διηγείται ο κ. Νίκος Δρόσος: «Όλα έγιναν ακαριαία. Σε λίγα λεπτά μετά το τράνταγμα έσβησαν τα φώτα γιατί μπήκε νερό στο μηχανοστάσιο. Κανένας δεν μας ειδοποίησε. Δεν βγήκε μια ανακοίνωση, κάτι. Έβλεπαν ποδόσφαιρο. Πήδηξα στη θάλασσα και ο Θεός έστειλε ένα ξύλο και πιάστηκα. Σώθηκα, αλλά δεν θα ξεχάσω ποτέ όλους αυτούς που ούρλιαζαν και φώναζαν. Λίγο μετά αφότου βρέθηκα στη θάλασσα, σταμάτησα να ακούω φωνές. Σταμάτησα να βλέπω ανθρώπους. Μόνο σωσίβια που επέπλεαν».

«Μόνοι μας βρίσκαμε τα σωσίβια»
Οι καταγγελίες για τη συμπεριφορά του πληρώματος, όμως, δεν έχουν τέλος. Ο κ. Στάθης Αλεξόπουλος, επιβάτης στο «Εξπρές Σαμίνα» στο μοιραίο ταξίδι, διηγείται: «Αυτό δεν έχει ξαναγίνει. Με εννέα Μπωφόρ και το πλήρωμα δεν ήξερε πού είναι τα σωσίβια. Εμείς μόνοι μας τα βρήκαμε και τα δίναμε και στους άλλους. ?κουγα δίπλα μου κόσμο να ουρλιάζει. Κολυμπούσα ώρες και κατάφερα να φθάσω σε κάτι βράχια. Από εκεί με πήραν ψαροκάικα».

«Πήρα το κινητό μου, με την ελπίδα να σωθώ»
«Βρισκόμουν στο κατάστρωμα. Έβλεπα τα φώτα της Πάρου και περίμενα να μπούμε στο λιμάνι», λέει ο κ. Γιώργος Παπαχριστοφίλου. «Βλέπω ότι το πλοίο πάει κατ' ευθείαν πάνω στον φάρο. Νιώθω το χτύπημα και ταυτόχρονα βλέπω τι συμβαίνει. Το πλοίο σκίστηκε στον βράχο. Προσπάθησα να κρατήσω την ψυχραιμία μου. Δεν ήξερα τι να κάνω. Πού θα έπρεπε να πάω. Μέσα σε ελάχιστα λεπτά επικράτησε πανικός. Βρήκα ένα σωσίβιο. ?ρχισα να σκέπτομαι τι από τα πράγματά μου να πάρω μαζί μου. Πήρα το κινητό μου τηλέφωνο, με την ελπίδα να σωθώ και να ειδοποιήσω τους δικούς μου ότι είμαι καλά...».

«Η επιθυμία μου να ζήσω με έμαθε να κολυμπάω»
«Το πλοίο έμεινε ακυβέρνητο», λέει η Έφη Χίου, μια γυναίκα που κατάφερε να σωθεί. «?ρχισε να γέρνει. Έσβησαν τα φώτα, έμειναν μόνο τα φώτα ασφαλείας. Κανείς δεν μας ειδοποίησε, κανείς δεν έκανε τίποτα. Η ισχυρότερη επιθυμία μου εκείνη τη στιγμή ήταν να κρατηθώ ζωντανή για να καταφέρω να ξαναδώ τα μάτια των παιδιών μου. Αυτό με κράτησε ζωντανή. Δεν ξέρω να κολυμπάω καλά και μέσα στη θάλασσα, όταν κατάφερα να πιαστώ από ένα ξύλο, σκεφτόμουν ότι κάποιο σκυλόψαρο θα μπορούσε να μας πλησιάσει, να μας ακρωτηριάσει. Το σωσίβιο που φορούσα είχε ένα φωτάκι που με βοηθούσε αρκετά. Έπλεα παρασυρμένη από τα κύματα χωρίς ν' αφήσω τη σανίδα. Πάλευα με κύματα πέντε και έξι μέτρων. Δεν ξέρω πόση ώρα είχε περάσει. ?νθρωποι πλάι μου ούρλιαζαν και ζητούσαν βοήθεια. Έψαχναν για συγγενείς τους που ταξίδευαν μαζί. Μια γυναίκα που βρισκόταν πίσω μου μού φώναξε να την περιμένω, αν μπορούσα να είμαστε μαζί. Φώναζα όσο πιο δυνατά μπορούσα, καθώς έβλεπα ψαροκάικα να πλησιάζουν. Με έφθασε ένα καΐκι. Οι άνθρωποι με έπιασαν από τα χέρια και τα πόδια και κατάφερα να σωθώ. Ευχαριστώ τον Θεό, που μου έδωσε τη δύναμη».

«Φίλε, πάρε τουλάχιστον το παιδί μου...»
«Δεν είναι τίποτα, μας έλεγαν στην αρχή. Ύστερα, όταν το πλοίο πήρε κλίση, ποιος τους πίστευε. Ήμουν με τη γυναίκα μου στην καμπίνα», διηγείται κλαίγοντας ένας ηλικιωμένος. «Βγήκαμε στον διάδρομο. Περιμέναμε για σωσίβια, για βοήθεια, οδηγίες. Τελικά βρήκαμε μόνοι μας. Το πλοίο άρχισε να γέρνει. Μέσα σε λίγα λεπτά βυθίστηκε. Την ώρα που είχε πάρει πλέον μεγάλη κλίση, βρισκόμασταν στη σκάλα για να κατέβουμε στο κατάστρωμα. Ήμασταν στην πλευρά προς τη θάλασσα. ?κουγα πίσω μου φωνές. Ελένη, Ελένη, φώναζα, αλλά δεν πήρα απάντηση από τη γυναίκα μου. Είναι πια νεκρή. Εγώ βρέθηκα στη θάλασσα με το κύμα να φθάνει τα επτά μέτρα. Αρπάχτηκα από ένα βαρέλι. ?κουσα πίσω μου έναν άνθρωπο που δεν είχε πια δυνάμεις, να με παρακαλάει: Φίλε, το παιδί μου, σε παρακαλώ, πάρε τουλάχιστον το παιδί μου...».

«Μείνετε στο καράβι, έτσι θα σωθείτε»
Τη στιγμή της πρόσκρουσης η Παρασκευή Τζέμου βρισκόταν μαζί με τον σύζυγό της στο σαλόνι. «Μόλις το πλοίο έπεσε στη βραχονησίδα ο άνδρας μου, μου είπε να πάμε στην πρύμνη του πλοίου και να πηδήξουμε στο νερό. Μόλις φθάσαμε εκεί ακούσαμε κάποιον από το πλήρωμα να μας λέει "μην πηδήξετε, τα πλοία δεν βουλιάζουν τόσο εύκολα. Μείνετε, έτσι θα σωθείτε". Ο άνδρας μου όμως ήταν σίγουρος ότι το καράβι βυθιζόταν».
Η κ. Τζέμου είναι απόλυτη: «Το πλήρωμα εμφανίστηκε όταν το καράβι είχε πάρει τέτοια κλίση, που η μία του πλευρά ακουμπούσε στο νερό. Όταν γλιστρούσαν τα μικρά παιδιά από την αγκαλιά των γονιών τους. Και τότε ακόμη μας έλεγαν "μην πέφτετε". Είπαν ότι ο καπετάνιος και το πλήρωμα έβλεπαν τηλεόραση. Δεν είδα, ό,τι άκουσα λέω. Δεν θέλω να το πιστέψω, γιατί και ο άνδρας μου είναι ναυτικός και γι' αυτό, αν τελικά είναι αλήθεια, δεν πρόκειται να τον ξαναφήσω ποτέ να ξαναταξιδέψει».


Έδωσα το σωσίβιό μου σε μια ηλικιωμένη πήρα το παιδί και βούτηξα στη θάλασσα
«Μείναμε τελευταίοι. Μόνον ένας ναύτης από το πλήρωμα είχε μείνει μαζί μας και μας έδειχνε πού βρίσκονται οι βάρκες και τα φουσκωτά. Όλοι οι άλλοι είχαν εγκαταλείψει το πλοίο».
Ο Αλέκος Γεωργιάδης, ένας από τους στρατιώτες που επέβαιναν στο «Εξπρές Σαμίνα», είναι από τους ελάχιστους που είχαν καταφέρει να ανακτήσουν χθες την ψυχραιμία τους, μεταξύ των διασωθέντων. Η εκπαίδευσή του στις ειδικές δυνάμεις του Στρατού τον βοήθησε όχι μόνο να σώσει τον εαυτό του, αλλά να παίξει μαζί με τρεις ακόμη συναδέλφους του τον ρόλο που όπως φαίνεται δεν έπαιξε το πλήρωμα. «Μείναμε όλοι μαζί, και οι τέσσερις, σαν ομάδα. Όπως ακριβώς έχουμε εκπαιδευτεί να κάνουμε», λέει ο κ. Γεωργιάδης. «Προσπαθούσαμε να κατεβάσουμε τις βάρκες. Δεν ήταν εύκολο. Δεν ξέραμε πώς λειτουργούσαν. Πολλές δεν στάθηκε δυνατόν να τις κατεβάσουμε. Χωρίς τη βοήθεια από το πλήρωμα. Προσπαθούσαν αλλόφρονες δίπλα μας οι άνθρωποι να βάλουν τα σωσίβιά τους, έπεφταν στη θάλασσα. Σε ένα παγκάκι βλέπω μόνο του ένα μωρό παιδί. Δεν είδα γύρω μου τους γονείς του. Πήρα το παιδί στην αγκαλιά μου. Λίγο πριν εγκαταλείψουμε και εμείς το πλοίο, ακούω τις φωνές μιας ηλικιωμένης γυναίκας που είχε τραυματισθεί. Συνειδητοποιώ ότι όλα τα σωσίβια που υπήρχαν διαθέσιμα τα είχαμε ρίξει στη θάλασσα για τους ανθρώπους που είχαν πέσει στο νερό. Η γυναίκα δεν φορούσε σωσίβιο. Ήταν πανικόβλητη. Δεν είχα άλλη επιλογή. Έβγαλα το δικό μου και τη βοήθησα να το φορέσει. Αμέσως μετά εγκαταλείψαμε το πλοίο. Βρέθηκα στη θάλασσα με το μωρό στον αγκαλιά. Επί περίπου δύο ώρες ήμασταν στη θάλασσα. Καταφέραμε να σωθούμε...». Ο δημοσιογράφος πλάι στον κ. Γεωργιάδη παρατηρεί πως ένας από την ομάδα των στρατιωτών, ο 20χρονος Βασίλης Ραχούτης δεν τα κατάφερε. «Το ξέρω», απαντά. «Είναι νεκρός. Ήμουν με τον πατέρα του, πριν από λίγο».

 πηγή : ΤΑ ΝΕΑ , 28/09/2000



Σημείωση 8ο Τεύχος



 
     Συσχετιζόμενοι Σύνδεσμοι
· Περισσότερα για Νησιά
· Νέα administrator


Πιο δημοφιλής είδηση για Νησιά:
Για τη φώκια μονάχους - μονάχους, της Ναυσικάς Καραγιαννίδη


     Article Rating
Average Score: 0
Αριθμός Ψήφων: 0

Please take a second and vote for this article:

Excellent
Very Good
Good
Regular
Bad


     Επιλογές

 Εκτύπωση αρχικής σελίδας Εκτύπωση αρχικής σελίδας


"Κολυμπούσαμε ανάμεσα σε δεκάδες πτώματα, της Ματίνας Ηρειώτου" | Κωδικός Εισόδου / Δημιουργία Λογαριασμού | 0 Παρατηρήσεις
Οι παρατηρήσεις είναι ιδιοκτησία του αποστολέα. Δεν ευθυνόμαστε για το περιεχόμενο τους.

Δεν επιτρέπεται η αποστολή σχολίων για τους Ανώνυμους Χρήστες. Παρακαλώ γραφτείτε πρώτα στην υπηρεσία.




PHP-Nuke Copyright © 2004 by Francisco Burzi. This is free software, and you may redistribute it under the GPL. PHP-Nuke comes with absolutely no warranty, for details, see the license.
Παραγωγή Σελίδας: 0.03 Δευτερόλεπτα