ΕΝ ΑΡΧΗ ΗΝ ...

Στην αρχή ήταν το ωραίο τοπίο. Κάποιοι φυσιολάτρες το ανακάλυψαν. Σταμάτησαν στο καφενείο του χωριού και το παινέσαν, είπαν και δυό καλές κουβέντες στον καφετζή για τη μυζήθρα που τους πρόσφερε. Το καλοκαίρι εκείνο ήρθαν και άλλοι, πολλοί φυσιολάτρες και στήθηκε μια πρόχειρη καντίνα στην άκρη του μονοπατιού.

Με την αρχή της νέας χρονιάς, ο κοινοτάρχης έφερε μηχανήματα κι έκανε δρόμο αμαξητό το μονοπάτι. Ηταν και του παππά απαίτηση να γίνεται μεγάλο πανηγύρι στο ξωκκλήσι πλάϊ στο ποτάμι και να πηγαίνουν όλοι, ασθενείς και οδοιπόροι, με τ’αυτοκίνητά τους. Γιαυτό και τσιμεντώθηκε ο περίβολος του ξωκκλησιού και φτιάχτηκε υπόστεγο να προστατεύει τους πιστούς.

Οικογένειες ολόκληρες κατέφθαναν κάθε Σαββατοκύριακο να προσκυνήσουν, να φάνε και να πιούν, να πάρουν σε κανίστρες νερό απο την πηγή και να μαζέψουν
-ανάλογα την εποχή- άγρια χόρτα, ρίγανη, δίκταμο, φασκόμηλο, χοχλιούς.
Και παίζαν στη διαπασών τα κασετόφωνα. Γέλια, ξεφωνητά, οχλοβοή. «Ζωντάνεψε ο τόπος» λέγαν στο χωριό.

Ως το Φθινόπωρο, η καντίνα επεκτάθηκε. Εγινε ταβέρνα παραδοσιακή με ψησταριά και πλαστικά θερμοκηπίου στην αυλή, να μη κρυώνουν οι πελάτες.

Την επόμενη χρονιά, ο γαμπρός του κοινοτάρχη άνοιξε και αυτός ταβέρνα στην ακροποταμιά, με μπετονιένα εξέδρα να κάθονται οι πελάτες νά ‘χουν στα πόδια το νερό. Ο πρώτος ταβερνιάρης, τότε, έβαλε προβολέα και λαμπιόνια. Βούϊζε η τεράστια γεννήτρια κι η νύχτα έγινε μέρα. «Για δες πολιτισμός» θαύμαζαν στο χωριό.

Οι φυσιολάτρες δεν ξανάρθαν. Ομως, οι Αθηναίοι και οι ντόπιοι που λαχταρούσαν  λίγη φύση και χοιρινό χωριάτικο γέμιζαν τις ταβέρνες. Κι επειδή έρχονταν πολλοί να παντρευτούν στο γραφικό ξωκκλήσι, φτιάχτηκε, παραδίπλα, μια γαμοταβέρνα που χωρούσε χίλια άτομα, χώρια η μεγάλη πίστα.

Τον άλλο χρόνο, ο ταβερνιάρης δίπλα στο ποτάμι έκανε συμφωνία με τουριστικό γραφείο. Καθημερινά, έρχονταν τρία πούλμαν με τουρίστες. Κι ο εργολάβος του χωριού έχτισε δίπλα στο ποτάμι τουριστική μονάδα. Εμοιαζε με κοτέτσι στην αρχή όμως κάλυψε τους τσιμεντόλιθους με πέτρα και φύτεψε γκαζόν, αροκάριες και φοίνικες.

Η αξία της γής ανέβηκε πολύ. Μεσίτες πηγαινοέρχονταν, μηχανικοί μετρούσαν.
Μια εταιρία αγόρασε ογδόντα στρέμματα χαλέπα και φύτεψε παντού ταμπέλες με τις φωτογραφίες πολύχρωμων σπιτιών.

Στο καφενείο μιλούσαν  πλέον για αξιοποίηση, επιχειρήσεις, επενδύσεις. Πουλούσαν ένα κομμάτι γής να γίνουν ενοικιαζόμενα και βίλες και με τα χρήματα που έπαιρναν άνοιγαν παραδίπλα τη δική τους επιχείριση: Σιδηρουργείο, ξυλουργείο, μάντρα οικοδομών, ταβέρνα, ξενυχτάδικο, κοτοπουλάδικο, ζωοτροφές. Οπου τα κατάφερνε καλύτερα ο καθένας. Επιχειρήσεις άνοιξαν και μέσα στο χωριό που γέμισε μαγαγαζιά τουριστικά, καφετέριες και μπάρ.

Ακόμα και οι πολιτιστικοί σύλλογοι των γύρω χωριών επέκτειναν την δραστηριότητά τους κι αντι για την μοναδική εκδήλωση κάθε χρονιάς, το πανηγύρι του χωριού τους, συναγωνίζονταν ποιός θ’ αναδείξει την παράδοση. Οργάνωναν, λοιπόν, σε κάθε ευκαιρία «εκδηλώσεις πολιτιστικές» με λυρομπάντουρα. Τα καλοκαίρια, ακόμα και  των δέντρων οι κορμοί γέμιζαν πολύχρωμες αφίσες με οργανοπαίχτες τροφαντούς που ξέβαφαν στον ήλιο. Ολονυχτίς, λύρες ηλεκτρικές και ηλεκτρικά λαούτα τσίριζαν, η υποχθόνια δύναμη των μπάσων διαπερνούσε τα βουνά κι ορμούσαν παληκαρίσια προς τους ουρανούς οι μπαλωθιές και τα βεγγαλικά.  

Με λίγα λόγια, οι δουλειές μέσα και γύρω απ’ το χωριό πηγαίναν μια χαρά και χτίζαμε το ίδιο ελεύθερα όπως πυροβολούσαμε. Ανενόχλητοι. Ανοίγαμε δρόμους και κατεβάζαμε πλαγιές, κόβαμε δέντρα αρχαία το ίδιο όπως χτίζαμε. Ανενόχλητοι.

Κι αυτό, χάρη στη δύναμη της ψήφου μας. Δύναμη μαγική που, κάποια χρόνια πριν, εκανε τον διαβήτη του Νομάρχη να γράψει ένα κύκλο με ακτίνα οκτακοσίων μέτρων απο το κέντρο του χωριού. Έτσι το χωριουδάκι μας με τα τριάντα σπίτια μεγάλωσε με μιας. Σαν πολιτεία έγινε, με διάμετρο σχεδόν δυο χιλιομέτρων.

Κι αν οι διαβήτες (κι οι νομάρχες) δεν νομοθετούν, κι αν επιβάλλει ο νόμος να γίνεται η επέκταση των οικισμών με πολεοδομόμηση και μόνο, κανείς δεν ήθελε να ξέρει. Είμαστε όλοι ευτυχείς που επι τέλους απόκτησαν αξία οικοδομήσιμου οικόπεδου οι ελαιώνες κι οι χαλέπες.

Κάθε γιορτή, σε κάθε πανηγύρι, κατέφθαναν οι αρχές του τόπου, νομάρχης, βουλευτές και δήμαρχος. Καμάρωναν το συνοθύλευμα απο τουριστικές, αγροτικές και κτηνοτροφικές εγκαταστάσεις, σκυλάδικα, ταβέρνες, βιοτεχνίες, μπάζα και χωματερές και δήλωναν ικανοποίηση απο την αλματώδη ανάπτυξη του τόπου,αποτέλεσμα βεβαίως της εμνευσμένης κυβερνητικής πολιτικής.

Πέρασαν μόνο εφτά χρόνια απο όταν ήρθαν οι φυσιολάτρες στο καφενείο του χωριού μας.

Το ωραίο τοπίο δεν υπάρχει πια. Μόνο ξενοδοχεία μισοάδεια, ταβέρνες απωθητικές, δρόμοι γεμάτοι αυτοκίνητα που αχνίζουν μες στον ήλιο. Και φασαρία, που γίνεται   αφόρητη τις νύχτες: μηχανές, βεγγαλικά, μεγάφωνα και μουσικές κάθε λογής. Οι  λιγοστοί τουρίστες μεθυσμένοι, καυγαδίζουν, ξερνούν και τραγουδούν με κραυγές βαρβαρικές. Και το ποτάμι έχει στερέψει απο καιρό. Στην  ρεματιά, που έχει γεμίσει μπάζα και σκουπίδια, κυλάνε πλέον τα λύμματα.

Μείναμε εμείς και μείς. Συνεχίζουμε, φυσικά, να κτίζουμε ελπίζοντας πως θα ανακάμψει ο τουρισμός. Οπου δεν κτίζουμε, ανοίγουμε νταμάρια. Ακόμα και τη νύχτα, δεν σταματάει το κροτάλισμα της σφύρας. Βγάζουμε πέτρες για τα τουριστικά χωριά, τα villages.

Ομως, οι συνταξιούχοι του βορρά δεν λένε να ρθουν ν’ αγοράσουν. Επεσε μαρασμός κι αναδουλειά.

Αναρωτιόμαστε τι φταίει που ρήμαξε έτσι ο τόπος. Όλοι, στο ίδιο συμπέρασμα καταλήγουμε και τρέχουμε στους βουλευτές ζητώντας τους να βρούν μια λύση ώστε να παρακάμψουμε το νόμο που επιβάλλει χωροταξικά και αηδίες.

Αλλωστε, είμαστε πολλοί κι όποιος της τσέπης μας το δίκιο τολμήσει να αμφισβητήσει, σε μας θα πρέπει να λογοδοτήσει. Ζητάμε, λοιπόν, να συνεχίσουμε όπως πριν. Η ζώνη των οκτακοσίων μέτρων, όπως ορίστηκε με τον διαβήτη, να θεωρείται νόμος, γιατι έτσι θ’ ανοίξουν, επι τέλους, οι δουλειές. Οταν χτίσουμε το μπαζωμένο το ποτάμι και όση γής απόμεινε...

                                                                           Κατερίνα Κορρέ