Οφείλω να το παραδεχτώ. Παρά το γεγονός ότι κάνω τη μοντέρνα ­ κυρίως όσον αφορά το ντύσιμο και τα γούστα ­ κατά βάθος είμαι μια παραδοσιακού τύπου γυναίκα, αν και νεαρή, δηλαδή κάτω των 30. Τι σημαίνει αυτό; Μάλλον τίποτε ιδιαίτερο. Απλώς έχει να κάνει με τον τρόπο που θα ήθελα να με αντιμετωπίζουν οι άνδρες. Δηλαδή τον τρόπο που με φλερτάρουν. Και επειδή οι διακοπές πάντοτε γίνονται πιο ενδιαφέρουσες όταν εμπλέκεται το φλερτ και επειδή βαρέθηκα πλέον να πηγαίνω σε trendy μέρη, όπου αναγκαστικά το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού ­ γένους αρσενικού ­ είναι γκέι (καινούργια μόδα αυτό τώρα) επέλεξα να περάσω τη μία από τις δύο πολύτιμες εβδομάδες της άδειάς μου σε ένα νησί που ανέκαθεν μου έφερνε στον νου ελληνικές ταινίες της χρυσής εποχής του ελληνικού κινηματογράφου. Δηλαδή έκλεισα ένα εισιτήριο για τη Ρόδο. Αφού περιεργάστηκα λοιπόν όλα τα φυλλάδια που έπεσαν στα χέρια μου με τις φωτογραφίες από τα υπερπολυτελή ξενοδοχεία με ατμόσφαιρα των δεκαετιών '60 και '70 στη διακόσμηση, από όπου πέρασαν ο Λάμπρος Κωνσταντάρας, ο Αλέκος Αλεξανδράκης, ο Αντονι Κουίν, ως και ο Κωνσταντίνος Καραμανλής στα νιάτα του, διάλεξα και έκλεισα ένα μπανγκαλόου που θύμιζε και λίγο «Εκείνο το καλοκαίρι» με την Ελενα Ναθαναήλ και τον Λάκη Κομνηνό (και ας μην είχε γυριστεί στη Ρόδο). Η νοσταλγία με μάρανε...

Αγόρασα και ρούχα που είναι μεν μοδάτα αλλά παραπέμπουν στο στυλ Κάπρι που ήταν τότε στα φόρτε του, αποχαιρέτησα τις φίλες μου στο γραφείο και ξεκίνησα γεμάτη ελπίδες και ευχές (από τις φίλες μου) να βρω επιτέλους κάτι ενδιαφέρον εκεί όπου θα πάω.

* Ιδού η Ρόδος, ιδού και...

Πολύ θα μου άρεσε η ιδέα να περιδιαβάζω τα στενά της Παλαιάς Πόλης ­ εκεί όπου άλλοτε έκοβαν βόλτες ο Αριστοτέλης Ωνάσης και η Τζάκι Κένεντι (με τα μαύρα τεράστια γυαλιά ηλίου) ­ και να συναντήσω τον έρωτα της ζωής μου στο πρόσωπο ενός συμπαθητικού νεαρού, άντε και λίγο μεγαλύτερου, που θα μου συμπεριφερθεί ιπποτικά! Κατά βάθος βεβαίως ήξερα ότι οι ελπίδες μου το πιθανότερο ήταν να αποδειχθούν φρούδες... όπερ και εγένετο! Αφενός μεν διότι οι «χρυσές εποχές» έχουν παρέλθει οριστικώς και αμετακλήτως, αφετέρου δε διότι κατά βάθος υποψιαζόμουν ότι τελικά ο γοητευτικός νεαρός τον οποίο φανταζόμουν να περιφέρεται στα πλακόστρωτα με μια φωτογραφική μηχανή Olympus κρεμασμένη στον λαιμό του, φορώντας λευκό παντελόνι σε ίσια γραμμή, γαλάζιο πόλο Lacoste και μαύρα γυαλιά ηλίου της δεκαετίας του '60 ως ένας μεταμοντέρνος Αλκης Γιαννακάς, μάλλον με τα σημερινά δεδομένα θα αποδεικνυόταν στην πορεία ένας μοντέρνος γκέι (φωτογράφος ενδεχομένως) απεσταλμένος από κάποιο ξένο περιοδικό μόδας ο οποίος θα αναζητούσε locations για να στήσει ένα ακόμη ρεπορτάζ μόδας. Είναι προφανές μάλλον ότι ασχολούμαι και εγώ με αυτά, ε;

Τέλος πάντων για να μην πολυλογώ, πήγα στην ωραία Ρόδο, θαύμασα τα κάλλη της, έφερα αμέτρητες βόλτες πάνω-κάτω τα πλακόστρωτα του διάσημου μεσαιωνικού οικισμού αλλά τέτοιο νεαρό δεν βρήκα. Αντιθέτως βρήκα το φλερτ στην πιο γλοιώδη και εκνευριστική εκδοχή του... Τόσο που πραγματικά αναθεμάτισα την ώρα και τη στιγμή που ξεκίνησα να πάω μόνη μου διακοπές... Διότι πλέον δεν μιλάμε για φλερτ με χαμόγελα, διακριτικές προσεγγίσεις, κέρασμα πορτοκαλάδας, άντε και ουίσκι (βλέπε Κωνσταντάρας στην Μπέττυ Αρβανίτη) που τέλος πάντων έχει και την πλάκα του... Μιλάμε για καμάκι χειρίστης ποιότητος! Και για να γίνω σαφέστερη θα αναφερθώ σε τρεις ξεχωριστές περιπτώσεις από τις οποίες ακόμη δεν μπορώ να ξεχωρίσω ποια ήταν η χειρότερη.

* Το τρις εξαμαρτείν

Α. Me, you, bed... Παρέλειψα παραπάνω να αναφέρω ότι είμαι ξανθιά από φυσικού μου, οπότε μέσα στη γενική συρροή των σκανδιναβών (τουριστών που κατακλύζουν το νησί) με πέρασαν και εμένα για Βόρεια. Αποτέλεσμα; Ενώ έχω ξαπλώσει στην πολυτελή σεζλόνγκ του ξενοδοχείου στην παραλία και διαβάζω το πολύ ενδιαφέρον μυθιστόρημα νουάρ του Τζέιμς Ελροϊ, το Μεγάλο Πουθενά, απολαμβάνοντας το ευχάριστο ζεστό άγγιγμα του ήλιου σε όλο μου το σώμα, αισθάνομαι ξαφνικά ότι κάποιος έχει σταθεί επάνω από το κεφάλι μου δημιουργώντας μια περίεργη σκιά. Σηκώνω τα μάτια και τι να δω; Εναν μεσήλικο ξεφτισμένο playboy που θύμιζε τσιγγάνο μούσκεμα με τις σταγόνες του νερού να στάζουν από επάνω του κατευθείαν επάνω μου και ένα χαμόγελο colgate... με έναν χρυσό κυνόδοντα! Δεν μίλησα. Τότε εκείνος, που προφανώς δεν είχε δει το βιβλίο, αρχίζει να μου λέει κάτι σε άθλια αγγλικά: «Beautiful girl... where are you from? Germany? English? Dutch?». Αποφάσισα να μην απαντήσω, επιστρέφοντας και πάλι στο βιβλίο μου, το οποίο εκείνος και πάλι δεν πρόσεξε. Εκνευρισμένος λοιπόν από τον τρόπο με τον οποίο τον αγνόησα, σκύβει πιο κοντά, πιάνει τα γεννητικά του όργανα και εκστομίζει το αλησμόνητο: «Look, me, you, bed?». «Αϊ παράτα μας χριστιανέ μου» του είπα και τότε άλλαξε βιολί. «Α, Ελληνίδα είσαι; Αθηναία, ε; Εχετε άλλον αέρα, βρε παιδί μου, εσείς οι Αθηναίες» και συνέχισε τον μονόλογο. «Τι διαβάζεις; Είσαι ρομαντικός τύπος, ε; Μόνη σου είσαι εδώ;» είπε και στρογγυλοκάθισε. «Θα σε παρακαλούσα να με αφήσεις ήσυχη» του απάντησα δίχως να σηκώσω τα μάτια μου από το βιβλίο, το οποίο φυσικά δεν διάβαζα όση ώρα αυτός μιλούσε. «Εσύ χάνεις» κάγχασε τότε εκείνος και σηκώθηκε να φύγει. Δυστυχώς έπειτα από λίγο αναγκάστηκα να φύγω και εγώ, διότι ο «θαυμαστής» μου και η παρέα του που εγκαταστάθηκαν πολύ κοντά μου δεν με άφησαν σε ησυχία.

Β. Μεθυσμένοι Αγγλοι... Εκεί λοιπόν στη Ρόδο δεν πήγα εντελώς τυχαία. Εχω κάτι γνωστούς ντόπιους οι οποίοι άμα τη αφίξει μου ανέλαβαν να με ξεναγήσουν στο λεγόμενο Rodos by night! Αλλο λάθος αυτό... Καταφθάνουμε λοιπόν στο trendy μπαρ του νησιού τρεις φίλες μου και εγώ, τέσσερις κοπέλες συνολικά και γενικά εμφανίσιμες. Πλησιάζουμε στο μπαρ, βολευόμαστε στα σκαμπό και παραγγέλλουμε τα ποτά μας. Ως εδώ τα πράγματα βαίνουν καλώς. Οχι για πολύ όμως δυστυχώς. Μια παρέα από Αγγλους (αγόρια και κορίτσια το πολύ ως 25 ετών) φανερά μεθυσμένους πλησιάζουν το μπαρ και παραγγέλλουν επίσης ποτά. Σαν να μην τους έφταναν εκείνα που είχαν πιει ήδη... Οταν ήρθαν λοιπόν τα ποτά, γνήσιες μπόμπες από τα χεράκια του μπάρμαν, γυρνούν προς το μέρος μας (δύο αγόρια της παρέας) σηκώνουν τα ποτήρια τους, τραυλίζουν ένα «cheers» της κακιάς ώρας σε μας και σκάνε στα γέλια. Αυτό είναι το αγγλικό καμάκι, κύριοι. Και σαν να μην έφτανε αυτό, μπουρδουκλώνονται μεταξύ τους και χύνουν τα ποτά επάνω μας... ψελλίζοντας κάτι σαν «sorry» και «what's your name» μαζί! Προφανώς απάντηση ουδέποτε έλαβαν. Ούτε και μας ξαναείδαν. Αντιθέτως άκουσαν το ανάθεμα στα ελληνικά!

Γ. Ο sole mio! Περιδιαβάζοντας γύρω στα μεσάνυχτα με τις φίλες μου τα μεσαιωνικά στενά έπειτα από λουκούλλειο γεύμα στην Παλαιά Πόλη ακούμε από μακριά ιταλικές άριες και βλέπουμε να μας πλησιάζει μια παρέα και πάλι αποτελούμενη από κορίτσια και αγόρια (το πολύ ως 30 ετών). Κρίνοντας από την άνεση με την οποία τραγουδούσαν δίχως να κάνουν λάθη στους στίχους καταλάβαμε ότι ήταν Ιταλοί. Γελάσαμε γιατί μας φάνηκαν χαριτωμένοι και δυστυχώς δεν τους αποφύγαμε. Δηλαδή δεν αλλάξαμε στενό. Κακώς, πολύ κακώς. Καθώς πλησιάζαμε η μια παρέα την άλλη, προσέξαμε ότι κάτι ψιθύριζαν μεταξύ τους. Προφανώς είχαν πιει δύο-τρία ούζα παραπάνω, αν κρίνω από τη χροιά της φωνής τους που δεν ήταν και τόσο σταθερή. Σε απόσταση περίπου πέντε μέτρων άρχισαν να μας φωνάζουν κάτι του στυλ «ciao ragazze belle!». Εν τω μεταξύ έχουν ήδη πλησιάσει αρκετά ερχόμενοι όμως κατευθείαν κατά πάνω μας. Εμείς έχουμε κάπως τρομοκρατηθεί, δίχως όμως να φανταζόμαστε τα χειρότερα... Τα οποία έλαβαν χώρα! Ξαφνικά ένιωσα κάποιον να μου τραβάει την τσάντα που είχα κρεμασμένη στον ώμο μου. Τη γράπωσα με όλη τη δύναμή μου και άρχισα να τρέχω στο στενό φωνάζοντας «κλέφτες... κλέφτες!».

Αυτό είναι λοιπόν το φλερτ του 2000; Γιατί αν είναι αυτό, εγώ δεν θέλω να με ξαναφλερτάρουν.

(πηγή: Το ΒΗΜΑ, 14/08/1999)