Η πρόθεση για την πλήρη εκβιομηχάνιση της Βοιωτίας είναι, πλέον, γνωστή. Περιγράφεται, άλλωστε, γλαφυρά και στα ειδικά χωροταξικά σχέδια (ΑΠΕ, τουρισμού, βιομηχανίας), αλλά και στο γενικό χωροταξικό σχέδιο του ΥΠΕΧΩΔΕ. Είναι, επίσης, γνωστό ότι ναυαρχίδα αυτής της προσπάθειας αποτελούν οι εγκαταστάσεις του ενεργειακού τομέα. Οι εγκαταστάσεις αυτές αφορούν, κυρίως: εργοστάσια ηλεκτροπαραγωγής με ορυκτά καύσιμα, αιολικά πάρκα και φωτοβολταϊκά πάρκα (ακόμη, σε εξέλιξη). Το μέγεθός τους είναι τέτοιο, ώστε ο νομός Βοιωτίας σε λίγα χρόνια θα αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα ενεργειακά κέντρα της χώρας.

   Μια ιδιαίτερη πτυχή αυτού του νέου περιβάλλοντος είναι η επιχείρηση εγκατάστασης τεράστιου αριθμού αιολικών εγκαταστάσεων στη Βοιωτία και, ειδικά, στον ορεινό όγκο του Ελικώνα, γεγονός που αποτελεί και το αντικείμενο αυτού του κειμένου.

1. Ποιο είναι το γενικότερο πλαίσιο

   Μια νηφάλια εκτίμηση για τις δραστηριότητες αυτές προϋποθέτει την αντικειμενική εκτίμηση των αναγκών και των δυνατοτήτων που υπάρχουν, αφ’ ενός και τη πρόταξη, στις λύσεις που θα δοθούν, του ευρύτερου δημόσιου συμφέροντος, αφ’ ετέρου.

   Γνωρίζουμε, όμως εξαρχής, ότι το έδαφος αυτής της συζήτησης είναι ναρκοθετημένο από ένα γενικότερο πλαίσιο, που έχει επιτρέψει, αν δεν έχει οδηγήσει, σκόπιμα, την κατάσταση ως εδώ και το συνθέτουν:

·         Η απελευθέρωση της αγοράς ηλεκτρικής ενέργειας και η ολοκληρωτική κυριαρχία των αποκρατικοποιήσεων έχει σαν αποτέλεσμα η διαχείριση του τομέα της ενέργειας να περάσει στα χέρια των ιδιωτών. Το κράτος έρχεται, απλά να επικυρώσει και να νομιμοποιήσει τις στρατηγικές επιλογές των μεγάλων οικονομικών συμφερόντων στον τομέα της ενέργειας.

·         Η εγκατάλειψη, σε εγκληματικό βαθμό, κάθε προσπάθειας στον τομέα της εξοικονόμησης ενέργειας. Έναν τομέα που θα μπορούσε να μειώσει έως και 30% την συνολική κατανάλωση ενέργειας. Αντίθετα, η υπερπαραγωγή και η υπερκατανάλωση ηλεκτρικής ενέργειας θεωρούνται κάτι το αδιαμφισβήτητο. Είναι περιττό να αναφέρουμε ότι η εξοικονόμηση ενέργειας απαιτεί διοχέτευση πόρων και επιδοτήσεων στον καταναλωτή και όχι στον παραγωγό ηλεκτρικής ενέργειας ή τον κατασκευαστή του αντίστοιχου εξοπλισμού.

Συμπέρασμα πρώτο: Οι πολιτικές που ακολουθούνται στον τομέα της ενέργειας στηρίζονται σε πλαστές, σε σημαντικό βαθμό, ανάγκες και προτεραιότητες και υλοποιούνται με τρόπους που εξυπηρετούν όχι τον πολίτη – καταναλωτή, αλλά τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα του ευρύτερου κλάδου της ενέργειας. Παίρνουμε, ασφαλώς, υπόψη μας το ασφυκτικό αυτό πλαίσιο, σε καμία περίπτωση όμως δεν το υιοθετούμε, ούτε και το θεωρούμε αυτονόητο.

2. Το φαινόμενο του θερμοκηπίου. Βασικό ιδεολογικό και πολιτικό όπλο

   Για να υλοποιηθούν οι πολιτικές που περιγράψαμε παραπάνω, ανάμεσα στις οποίες και η άναρχη ανάπτυξη αιολικών εγκαταστάσεων στη Βοιωτία, χρησιμοποιείται ένα βασικό ιδεολογικό και πολιτικό όπλο: αυτό της ανάγκης για την αντιμετώπιση του φαινομένου του θερμοκηπίου, μέσω της μείωσης των σχετικών ρύπων που το προκαλούν, μεγάλο μέρος των οποίων προέρχεται από τα συμβατικά εργοστάσια ηλεκτροπαραγωγής.

   Είναι αλήθεια ότι το φαινόμενο του θερμοκηπίου, τα τελευταία ιδίως χρόνια, έχει πάρει τεράστιες διαστάσεις. Και είναι επιτακτική ανάγκη να περιοριστούν δραστικά οι 6 αέριοι ρύποι που ευθύνονται γι’ αυτό. Η συνθήκη του Κυότο αποτελεί ένα σημαντικό βήμα σε αυτή την κατεύθυνση, παρόλο που οι μεγαλύτερες χώρες – ρυπαντές (ΗΠΑ, Κίνα, Ινδία) δεν την υπέγραψαν. Με βάση αυτήν τη συμφωνία θα πρέπει τα μέσα επίπεδα των ρύπων, στο διάστημα 2008 – 2012, να είναι 5 % κάτω από τα αντίστοιχα επίπεδα του 1990 ή του 1995. Η χώρα μας, που επικύρωσε τη συνθήκη του Κυότο, έχει αναλάβει την υποχρέωση, στο πλαίσιο του γενικού στόχου, να συγκρατήσει τους σχετικούς ρύπους, το πολύ, στο 25 % πάνω από αυτά τα επίπεδα. Τι έχει γίνει στην πράξη, όμως:

·         Το 2004 οι εκπομπές αερίων του θερμοκηπίου είχαν αυξηθεί κατά 24 %, σε σχέση με τις εκπομπές βάσης (1990 για τα τρία αέρια, 1995 για τα άλλα τρία), ενώ προβλέπεται να φτάσουν στο + 39,4 % το 2010 και στο + 57,6 % το 2020. Που είναι αλήθεια το ενδιαφέρον για τον περιορισμό των ρύπων;

·         Ειδικά στον τομέα της ενέργειας, έχουν δοθεί (μέχρι 3/12/2007) άδειες παραγωγής 7.200 MW για εγκαταστάσεις ανανεώσιμων πηγών ενέργειας και 7.600 MW για εγκαταστάσεις συμβατικών σταθμών παραγωγής (σελ. 13), ενώ ελάχιστοι από τους παλιούς συμβατικούς σταθμούς πρόκειται να κλείσουν. Θα μειωθούν, λοιπόν, οι ρύποι ή θα αυξηθούν;

Συμπέρασμα δεύτερο: Το ενδιαφέρον για την αντιμετώπιση του φαινομένου του θερμοκηπίου αποδεικνύεται υποκριτικό, τόσο από το επίσημο κράτος, όσο και, πολύ περισσότερο, από τους όψιμους θιασώτες του περιβάλλοντος – επενδυτές στην αιολική ενέργεια. Σαν επιχείρημα αποσκοπεί να πιέσει τους πολίτες, που έχουν πραγματικό ενδιαφέρον για την ποιότητα της ατμόσφαιρας και να υπονομεύσει τις αντιδράσεις τους σε εγκαταστάσεις που αντί να λύνουν δημιουργούν νέα περιβαλλοντικά προβλήματα.

3. Αιολική ενέργεια. Ο μύθος της άσπιλης και της  αμόλυντης

   Με δεδομένες τις παραπάνω διαπιστώσεις, το ερώτημα εύλογα τίθεται: έχει θέση η αιολική ενέργεια στο δικό μας σύστημα παραγωγής ενέργειας και αν ναι, σε ποιο βαθμό; Ας δούμε, λοιπόν, περί τίνος πρόκειται:

·         Οι αιολικές εγκαταστάσεις αποτελούνται από το αιολικό πάρκο με τις ανεμογεννήτριες (μια κατηγορία από αυτές φτάνει τα 130 μέτρα ύψος, με διάμετρο πτερυγίων τα 90 μέτρα), τον υποσταθμό ανύψωσης τάσης (σε μέση 20 KV, υψηλή 150 KV ή υπερυψηλή 400 KV) και τη γραμμή μεταφοράς και σύνδεσης με το κεντρικό δίκτυο (υπόγεια ή με ξύλινους στύλους για τη μέση τάση και με μεταλλικούς πυλώνες ύψους 40-50 μέτρων για την υψηλή και την υπερυψηλή τάση). Πρόκειται, συνεπώς, για εκτεταμένη βιομηχανική εγκατάσταση παραγωγής ενέργειας.

·         Η βασική διαφορά από μια κλασική βιομηχανική εγκατάσταση είναι ότι δεν παράγουν αέριους ρύπους. Κρίσιμο στοιχείο για να εκτιμηθεί ο βαθμός των περιβαλλοντικών επιπτώσεων, αλλά όχι το μοναδικό. Πιθανόν, όχι και το κύριο. Με βάση μόνο αυτό το στοιχείο μπορεί να χαρακτηριστεί η αιολική ήπια μορφή ενέργειας. Κατά τα άλλα οι εγκαταστάσεις της υπόκεινται στον έλεγχο και τους περιορισμούς οποιασδήποτε άλλης βιομηχανικής εγκατάστασης. Πολύ δε περισσότερο, όταν σαν προνομιακά σημεία χωροθέτησής τους έχουν επιλεγεί μεγάλοι ορεινοί όγκοι, δασικές εκτάσεις και σημεία με έντονο περιηγητικό, τουριστικό και φυσιολατρικό ενδιαφέρον. Χαρακτηριστικές αυτού του προβληματισμού είναι οι τοποθετήσεις δύο σοβαρών περιβαλλοντικών οργανισμών (Επιμελητήριο περιβάλλοντος και βιωσιμότητας και WWF Ελλάς) για το ειδικό πλαίσιο χωροταξικού σχεδιασμού και αειφόρου ανάπτυξης για τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας του ΥΠΕΧΩΔΕ, αποσπάσματα των οποίων παραθέτουμε (σελ. 6-7).

·         Οι εγκαταστάσεις της αιολικής ενέργειας βαρύνονται με πλήθος σοβαρών επιπτώσεων, τόσο στη φάση της κατασκευής τους, όσο και κατά τη φάση της λειτουργίας τους. Οι επιπτώσεις αυτές αφορούν: έντονη οπτική ρύπανση, υποβάθμιση του τοπίου, φαινόμενο φωτοσκίασης, καταστροφή οικοτόπων, ηχορύπανση, φαινόμενο υπόηχων, επηρεασμό της χλωρίδας και της πανίδας, παρεμβολές στο τηλεοπτικό σήμα, κινδύνους πυρκαγιών από τη διέλευση γραμμών μεταφοράς μέσα από δάση κ.ά.. Φυσικά, εξαιτίας όλων των παραπάνω και οικονομικές επιπτώσεις, ειδικά σε περιοχές προσανατολισμένες στην τουριστική ανάπτυξη και τις εναλλακτικές μορφές παραγωγικών δραστηριοτήτων. Στη βιβλιογραφία και το διαδίκτυο υπάρχει πληθώρα επιστημονικού υλικού, αλλά και καταγραφή εμπειριών από περιοχές όπου αναπτύχθηκαν τέτοιες εγκαταστάσεις. Ενδεικτικά, παραθέτουμε το περίφημο μανιφέστο του Darmstadt, υπογεγραμμένο από 60 Γερμανούς ακαδημαϊκούς (σελ.8-12).

Συμπέρασμα τρίτο: Οι αιολικές εγκαταστάσεις απέχουν πολύ από το να χαρακτηριστούν ήπιες, στο σύνολό τους. Η ιδιομορφία του ελληνικού τοπίου δεν αφήνει πολλά περιθώρια για την αλόγιστη επέκτασή τους. Θα μπορούσαν να λειτουργήσουν επικουρικά στο υπόλοιπο σύστημα παραγωγής ενέργειας, με την προϋπόθεση της αυστηρής τήρησης ουσιαστικών περιβαλλοντικών όρων.

4. Έχουν όρια οι αιολικές εγκαταστάσεις; Ένας άλλος μύθος

   Στο πλαίσιο της σχετικής παραφιλολογίας, ιθύνοντες και επιχειρηματίες προσπαθούν να δημιουργήσουν την ψευδαίσθηση για τη δυνατότητα τεράστιας συμμετοχής, στο μέλλον, της αιολικής ενέργειας στο ενεργειακό ισοζύγιο ( φτάνουν να μιλούν για ποσοστά της τάξης του 30 %). Στο μεταξύ, παρά την έλλειψη χωροταξικού σχεδιασμού και την ασύδοτη δράση των οικονομικών συμφερόντων, τα αποτελέσματα παραμένουν πενιχρά: υπολογίζεται ότι το οριακό έτος 2010 η συμμετοχή του συνόλου των ΑΠΕ (συμπεριλαμβάνονται τα μεγάλα υδροηλεκτρικά) στην παραγόμενη ηλεκτρική ενέργεια θα φθάσει με το ζόρι το 13 % (με στόχο το 20,1 %), και η αιολική ενέργεια  το 6 % (με στόχο το 10,43 %) (σελ. 5). Και αυτό γιατί:

·         Το ιδιόμορφο του ελληνικού τοπίου (όπως αναφέρθηκε και στο προηγούμενο κεφάλαιο) βάζει σοβαρούς περιορισμούς στην απεριόριστη χωροθέτηση τέτοιων εκτεταμένων εγκαταστάσεων.

·         Η παραγόμενη ενέργεια από μια αστάθμητη πηγή, όπως ο άνεμος, δημιουργεί προβλήματα μη εναρμόνισης της παραγωγής και της ζήτησης ισχύος. Σε αυτή την περίπτωση, τόσο το ισοζύγιο ισχύος, όσο και η συχνότητα του δικτύου παρεκκλίνουν από τα επιθυμητά επίπεδα διακύμανσης, προκαλώντας ανεπιθύμητες παρενέργειες. Το γεγονός αυτό δημιουργεί πρόσθετους περιορισμούς στο συνολικό ποσοστό των αιολικών εγκαταστάσεων που μπορούν να είναι διασυνδεδεμένα στο κεντρικό δίκτυο διανομής. Το πρόβλημα θα μπορούσε να αντιμετωπιστεί με τεράστια συστήματα αποθήκευσης ηλεκτρικής ενέργειας που αυτή τη στιγμή δεν υπάρχουν. Και αν επιχειρηθεί να δημιουργηθούν θα απαιτηθούν νέες μεγάλες επενδύσεις, ενώ, παράλληλα, θα προκύψουν νέα περιβαλλοντικά προβλήματα.

·         Η λογική των πολιτικών που ακολουθούνται είναι τέτοια που στρέφει την αιολική ενέργεια σε κεντρικές λύσεις και όχι σε εξυπηρέτηση τοπικών αναγκών, που θα μπορούσε να επιτρέψει, υπό όρους, μεγαλύτερη διείσδυση της αιολικής ενέργειας στο συνολικό ενεργειακό ισοζύγιο.

Συμπέρασμα τέταρτο: Η συμμετοχή της αιολικής ενέργειας, με τις δεδομένες συνθήκες, μπορεί να έχει καθαρά συμπληρωματικό χαρακτήρα στην αντιμετώπιση των ενεργειακών αναγκών της χώρας. Έτσι εξηγείται και η παράλληλη ανάπτυξη μεγάλου αριθμού συμβατικών εργοστασίων ηλεκτροπαραγωγής και η αδυναμία μείωσης των εκπομπών των αερίων του θερμοκηπίου. Σε καμία περίπτωση δεν αποτελεί πανάκεια για το μέλλον και ο υπερτονισμός της σημασίας της αποσκοπεί αποκλειστικά και μόνο στην κάμψη των αντιδράσεων των τοπικών κοινωνιών σε υπαρκτές απαράδεκτες χωροθετήσεις.

5. Υπερσυσσώρευση. Το ιδιαίτερο πρόβλημα της Βοιωτίας

   Ακόμη και αν κανείς αγνοήσει όλα τα προηγούμενα στοιχεία, θα εκπλαγεί από το μέγεθος των αιολικών εγκαταστάσεων που σχεδιάζεται να αναπτυχθούν στο νομό Βοιωτίας. Οι σχετικοί πίνακες (σελ.13-19) παρατίθενται και δείχνουν:

·         Από τα 6.468 MW, των αδειών παραγωγής που έχουν δοθεί πανελλαδικά, τα 682 MW (ποσοστό 10,5 %) αφορούν τη Βοιωτία, τα δε 400 MW (ποσοστό 6,2 %) αφορούν τον ορεινό όγκο του Ελικώνα. Αν, μάλιστα χρησιμοποιήσουμε σαν σημείο αναφοράς το στόχο του 2010 (3372 MW), τα ποσοστά αυτά γίνονται 20,22 % και 11,9 %, αντίστοιχα. Αυτό σημαίνει ότι 1 στα 5 MW, πανελλαδικά, εγκαθίσταται στη Βοιωτία και 1 στα 8 MW εγκαθίσταται στον Ελικώνα. Ας σημειωθεί ότι εκκρεμούν και νέες αιτήσεις εγκαταστάσεων αιολικής ενέργειας 508 MW στο νομό Βοιωτίας.

·         Κανένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό (υψηλό αιολικό δυναμικό, ευνοϊκός χωροταξικός σχεδιασμός κλπ.) δεν υφίσταται, ώστε να δικαιολογείται αυτή η εξόφθαλμη ανορθογραφία κατανομής. Κανένα, πλην ενός: της γειτνίασης των επιλεγμένων χώρων εγκατάστασης με τα κεντρικά οδικά δίκτυα της χώρας, καθώς και τα κεντρικά δίκτυα μεταφοράς της ηλεκτρικής ενέργειας. Πράγμα που σημαίνει σημαντικά μικρότερα κόστη εγκατάστασης και λειτουργίας για τους επίδοξους επενδυτές. Το ενδεχόμενο οι συγκεκριμένες εγκαταστάσεις να μην έχουν τη μέγιστη απόδοση, οι μεγάλοι όμιλοι που δραστηριοποιούνται, πλέον, και στην αιολική ενέργεια θα το αντισταθμίσουν με το μεγάλωμα της συμμετοχής τους στην ενεργειακή πίτα, γεγονός που θα αξιοποιήσουν για να ενισχύσουν τη θέση τους και στις συμβατικές εγκαταστάσεις ηλεκτροπαραγωγής.

·         Αξίζει να σημειώσουμε ότι η πολιτική κατακλυσμού της Βοιωτίας και, ιδιαίτερα, του Ελικώνα με εγκαταστάσεις αιολικών πάρκων, έρχεται σε κατάφωρη αντίθεση με τις προβλέψεις του ισχύοντος χωροταξικού πλαισίου της περιφέρειας της Στερεάς Ελλάδας, καθώς και με μια σειρά δράσεις των τοπικών κοινωνιών σε μια κατεύθυνση ήπιων μορφών παραγωγικής ανάπτυξης και αξιοποίησης του φυσικού πλούτου της περιοχής.

Συμπέρασμα πέμπτο: Η Βοιωτία και, ιδιαίτερα, ο ορεινός όγκος του Ελικώνα επωμίζονται ένα εξαιρετικά δυσανάλογο μερίδιο του συνολικού φορτίου των πανελλαδικών εγκαταστάσεων αιολικής ενέργειας. Το γεγονός αυτό γίνεται ακόμη περισσότερο άδικο, και γι’ αυτό αποκρουστέο, από την εκτίμηση ότι επιβάλλεται για λόγους καθαρά κερδοσκοπικούς και άσχετους με τις πραγματικές ανάγκες της τοπικής κοινωνίας.

6. Οι στόχοι μας. Τι διεκδικούμε

   Ένα τοπικό κίνημα, ασφαλώς, είναι πολύ δύσκολο να ανατρέψει κεντρικές πολιτικές, ορισμένες από τις οποίες έχουν την αφετηρία τους σε υπερεθνικά κέντρα. Μπορούμε, όμως, βάσιμα να φιλοδοξούμε να ακυρώσουμε τμήματα αυτών των πολιτικών ή να περιορίσουμε σε σημαντικό βαθμό τις επιπτώσεις τους. Με αυτό το σκεπτικό, θα πρέπει:

·         Να διεκδικήσουμε ουσιαστικό χωροταξικό σχεδιασμό, σε επίπεδο νομού

·         Να εξετάσουμε την ουσιαστική νομιμότητα όσων από τις εγκαταστάσεις έχουν προχωρήσει, αξιοποιώντας όλα τα μέσα

·         Να αποτρέψουμε κάθε νέα άδεια παραγωγής και εγκατάστασης, όσο δεν υλοποιείται ένα αξιόπιστο χωροταξικό σχέδιο και όσο δεν συναινούν οι τοπικές κοινωνίες

·         Να ενισχύσουμε διαδικασίες, σε επίπεδο νομού, που θα αντιμετωπίζουν το πρόβλημα στο σύνολό τους ξεπερνώντας, αλλά όχι αγνοώντας, τις αποσπασματικές τυπικές διαδικασίες γνωμοδοτήσεων της τοπικής και νομαρχιακής αυτοδιοίκησης

   Αποφασιστικός παράγοντας, σε κάθε περίπτωση, εξακολουθεί να παραμένει ο ενημερωμένος πολίτης, που θα προσπαθήσουμε να πλαισιώσει τις διαδικασίες και τις κινητοποιήσεις των τοπικών επιτροπών και της “Συμπαράταξης”.

ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ

ΟΙ ΣΤΟΧΟΙ ΓΙΑ ΤΙΣ ΑΠΕ ΚΑΙ Η ΥΛΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥΣ

Ευρωπαϊκός στόχος ( οδηγία 2001/77/ΕΚ ):

Μέχρι το 2010, το 22,1 % της ηλεκτροπαραγωγής να προέρχεται από ανανεώσιμες πηγές ενέργειας

Ενδεικτικός εθνικός στόχος ( Ν. 3468/2006 ):

Μέχρι το 2010, το 20,1 % της ηλεκτροπαραγωγής να προέρχεται από ανανεώσιμες πηγές ενέργειας. Μέχρι το 2020, το ποσοστό να φτάσει το 29 %. (Στον παραπάνω στόχο περιλαμβάνονται και τα μεγάλα υδροηλεκτρικά έργα, παρ’ όλο που στην ελληνική νομοθεσία δεν θεωρούνται ΑΠΕ).

Πιο συγκεκριμένα, προβλέπεται:

                                            Εγκατεστημένη ισχύς   Παραγόμενη Ενέργεια    Ποσοστό                        (                                                     (MW)                           (TWh)                        %
Μεγάλα υδροηλεκτρικά έργα          3325                             4,58                       6,74
Αιολική ενέργεια                              3372                             7,09                     10,43
?λλες μορφές ΑΠΕ                             497                             2,01                       2,96
Σύνολο                                           7194                            13,68                     20,12 

Πρόβλεψη ενεργειακών αναγκών   2010                           68,00                     100,00
 
Συνολική εγκατεστημένη ισχύς αιολικής ενέργειας ( Δεκέμβριος 2006 )

Χώρα                                           Εγκατεστημένη ισχύς (MW)                       
 
Γερμανία                                                  20.622
 
Ουγγαρία                                                        61
 
Ισπανία                                                    11.615

Λιθουανία                                                       55,5
 
Δανία                                                          3.136
 
Τουρκία                                                           51
 
Ιταλία                                                         2.123

Τσεχία                                                              50
 
Βρετανία                                                     1.963

Λουξεμβούργο                                                  35
 
Πορτογαλία                                                 1.716

Βουλγαρία                                                        32
 
Γαλλία                                                          1.567

Εσθονία                                                            32
 
Ολλανδία                                                     1.560

Λετονία                                                             27
 
Αυστρία                                                          965

Κροατία                                                            17,2
 
Ελλάδα                                                           746

Ελβετία                                                            11,6
 
Ιρλανδία                                                        745

Σλοβακία                                                           5
 
Σουηδία                                                         572

Νησιά Φερόε                                                      4
 
Νορβηγία                                                       314

Ρουμανία                                                           3
 
Βέλγιο                                                            193

Κύπρος                                                              0
 
Πολωνία                                                        152,5

Μάλτα                                                               0
 
Φινλανδία                                                        86

Σλοβενία                                                           0
 
Ουκρανία                                                        85,5

Ισλανδία                                                           0
 
Το Επιμελητήριο Περιβάλλοντος και Βιωσιμότητος εκφράζει την ανησυχία του για τον τρόπο με τον οποίο σχεδιάζεται η εγκατάσταση αιολικών πάρκων στην Χώρα μας με το υπό κατάρτιση «Ειδικό Πλαίσιο Χωροταξικού Σχεδιασμού και Αειφόρου Ανάπτυξης για τις Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας»

Η Εθνική Χωροταξία των αιολικών πάρκων που έχει εισηγηθεί το Επιμελητήριο από πολλών ετών, δεν είναι απλώς ένα μέσο νομιμοποίησής τους, λόγω της καθαρής ενέργειας που παράγουν.

Τα αιολικά πάρκα δεν παύουν να είναι βιομηχανικές εγκαταστάσεις, που έχουν ολέθριες επιπτώσεις όταν εγκαθίστανται σε ευαίσθητα φυσικά οικοσυστήματα, όπως είναι ιδίως οι δρυμοί, τα δάση, οι δασικές εκτάσεις κλπ. Επιπλέον, η χρήση της τεχνολογίας των τεράστιων ανεμογεννητριών δεν συμβιβάζεται διόλου με τη μικρή κλίμακα του Ελληνικού τοπίου. Τούτο και μόνο τις αποκλείει από το τοπίο των νησιών, των ακρωτηρίων, των ακτών κ.ά., που συνιστούν τη μοναδικότητα του ελληνικού τοπίου.

Κατ’ ουδεμία λογική βιωσιμότητας μπορούν όλα αυτά να αγνοηθούν για χάρη της παραγωγής αιολικής ενέργειας. Η έννομη αξία της καθαρής ενέργειας έπεται της προστασίας του πολύτιμου φυσικού κεφαλαίου της Χώρας, στο οποίο ανήκουν τα ευαίσθητα δασικά οικοσυστήματά μας, όπως τα ιερά βουνά μας, οι αλπικές ζώνες τους, οι δρυμοί τους, τα δάση και οι δασικές εκτάσεις στην ηπειρωτική χώρα, και εξ ολοκλήρου τα μικρά νησιά, οι ακτές, τα ακρωτήρια και γενικά το νησιωτικό τοπίο.

Επομένως, το υπό κατάρτιση Ειδικό Πλαίσιο δεν είναι νόμιμο και βιώσιμο στο μέρος εκείνο που δεν εξαιρεί τα ανωτέρω οικοσυστήματα από τους χώρους εγκατάστασης των αιολικών πάρκων. Υπάρχει αρκετός άλλος χώρος στην Επικράτεια για να εγκατασταθούν αυτά. Δεν είναι διόλου απαραίτητο, ούτε βιώσιμο, να επιλεγούν οι τοποθεσίες του υψίστου αιολικού δυναμικού.

----------------------------------------------------
Συμπαράταξη Βοιωτών για το Περιβάλλον
http://symparataxi.blogspot.com/
Μάρτιος 25, 2008.