Η φασολάδα απορρίπτεται ως μπανάλ. Ο μουσακάς είναι πλέον κάτι το πολύ... τουριστικό. Τι απομένει ως εθνικό φαγητό της υπερήφανης πατρίδας μας; Η αστακομακαρονάδα, βεβαίως!

Συνέβη ξαφνικά ό,τι είχε συμβεί και με τις λιαστές ντομάτες. Τις ντομάτες που, ενώ εδώ και δεκαετίες οι γυναίκες της νησιωτικής Ελλάδας τις ξέραιναν στον ήλιο, στα αστικά κέντρα τις γνωρίσαμε μόλις πρόπερσι, όταν εισαγόμενες από την Ιταλία έκαναν την εμφάνισή τους στα ράφια των σουπερμάρκετ. Και τους δώσαμε και κατάλαβαν. Δεν βρίσκεις πλέον σαλάτα χωρίς λιαστή ντομάτα.

Ετσι και με τις αστακομακαρονάδες που τις μαγείρευαν στα νησιά όταν τύχαινε να πέσει στα δίχτυα κανένας αστακός... Αίφνης οι αστακοί έγιναν πιο πολλοί και από τις μαρίδες. Και η αστακομακαρονάδα αναγορεύτηκε σε must πιάτο όλων των εστιατορίων της μόδας. Κάποτε την παρασκεύαζε μόνο ο «Αντόνιο» στη Γλυφάδα. Σήμερα κοντεύει να συμπεριληφθεί ακόμη και στα μενού των φαστ φουντ και των σουβλατζίδικων. Πώς είχαν πέσει οι Ρώσοι πάνω στην «Pizza Hut» όταν το πρώτο παράρτημά της είχε κάνει την εμφάνισή του στη Μόσχα; Ετσι και εμείς σήμερα, αν δεν φάμε μία τουλάχιστον αστακομακαρονάδα την εβδομάδα, νιώθουμε μια στέρηση, ένα περίεργο κενό... Πρόκειται τελικά για τη φασολάδα του νεοέλληνα!

(πηγή: Το ΒΗΜΑ, 6/08/2000)