ΤΟΥΣ ΔΙΚΟΥΣ ΣΟΥ ΝΕΚΡΟΥΣ ΤΟΥΣ ΘΑΒΕΙΣ, ΤΟΥΣ ΠΕΝΘΕΙΣ, ΤΟΥΣ ΕΠΙΘΥΜΕΙΣ, ΤΟΥΣ ΝΟΣΤΑΛΓΕΙΣ. ΜΕ ΔΥΟ ΛΟΓΙΑ ΤΟΥΣ ΣΕΒΕΣΑΙ. ΤΟ ΠΤΩΜΑ ΤΗΣ ΔΙΚΗΣ ΣΟΥ ΖΩΗΣ ΤΟ ΚΟΥΒΑΛΑΣ ΜΕΣΑ ΣΟΥ ΚΑΙ ΔΕΝ ΞΕΡΕΙΣ ΠΟΥ ΝΑ ΤΟ ΚΑΤΑΧΩΝΙΑΣΕΙΣ. ΤΟ ΒΑΡΟΣ ΤΟΥ ΑΚΥΡΩΝΕΙ ΤΙΣ ΚΙΝΗΣΕΙΣ ΣΟΥ. Η ΑΣΘΕΝΕΙΑ ΟΝΟΜΑΖΕΤΑΙ ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ

Αυτό που ζήσαμε τις προηγούμενες εβδομάδες ήταν η έκθεση του πτώματος της κοινής μας ζωής σε δημόσιο προσκύνημα. Ένας διαλυμένος οργανισμός που μόνον με σπασμούς μπορεί να αντιδράσει, μια γενικευμένη κατάντια, το πλιάτσικο της κοινής λογικής, ο πανικός που εναλλάσσεται με το θράσος, ο κυνισμός με την μικρονοϊκή υποκρισία. Το μόνο που απομένει για τους ανήμπορους θεατές είναι ένα μικρό μερίδιο από την δημοκρατικά μοιρασμένη απελπισία.

Καταπατητές; Εμπρηστές; Ηλίθιοι κτηνοτρόφοι; Αυτανάφλεξη; Διεστραμμένοι πυρομανείς; Αόρατοι τρομοκράτες, Γκρίζοι Λύκοι και Ουτσεκάδες που οργώνουν το ξέφραγο αμπέλι της επικρατείας μας; Αστοχίες στο υλικό της ΔΕΗ; Αστοχίες στους τυραννίσκους της Τοπικής Αυτοδιοίκησης και τις χωματερές τους; Η Ιονία Οδός και οι παρακαμπτήριές της; Αστοχίες στην φαιά ουσία της πολιτικής προστασίας; Αστοχίες στους στόχους της Πυροσβεστικής; ?στοχοι υπουργοί και ακόμη πιο άστοχα υπουργεία; Οι μεσήλικοι νάρκισσοι της τηλεόρασης που καθοδηγούσαν, ατάλαντοι ιεροκήρυκες, το ανθρώπινο χάος από κάτω; Μια ολόκληρη πολιτική τάξη που, για μια ακόμη φορά, βάλθηκε να αποδείξει με πόση ευκολία μπορεί να πέφτει έξω; Κι όλοι εμείς, οι «από κάτω» συνένοχοι να παρακολουθούμε τον εαυτό μας να εγκληματεί κατά του εαυτού μας.
Η επιχείρηση «Ελλάδα Α.Ε.» έπεσε έξω.

Το μπάχαλο είναι ισόβιο. Ή μάλλον διαρκεί όσο διαρκεί η ενσυνείδητη ζωή μας. Ξεκινάει από τα θρανία του σχολείου και μας συνοδεύει ώς την αίθουσα της Εντατικής. Το έχουμε συνηθίσει. Έχουμε εγκλιματισθεί. Μας βολεύει κιόλας. Του ξεφεύγουμε, παίζουμε μαζί του. Δεν έχει πολλές απαιτήσεις. Δυο τρεις σκέψεις, όσες χρειάζονται για να το ξεγελάσουμε και να την βγάλουμε καθαρή. Κι οι δυο τρεις λέξεις που τις αντιστοιχούν. Οι λέξεις μας ακούγονται σαν επιθετικές χειρονομίες. Σαρώσαμε την εξυπνάδα μας με τις δημόσιες εξυπνάδες μας.

Πόσος εξυπνακισμός χρειάζεται για να υπαγορεύσει σ΄ εκείνον τον παράγοντα την διαπίστωση πως «σώθηκε η Αρχαία Ολυμπία»; Κάποτε το μπάχαλο μας άρεσε. Το τραγουδήσαμε με τα τραγούδια μας, το αποδώσαμε στα πληγωμένα μας αισθήματα, το βαφτίσαμε ιδιαιτερότητα για να το απολαύσουμε. Αγνοούσαμε- κάναμε πως δεν βλέπαμε για την ακρίβεια - πως το μέσα μπάχαλο έχει την δική του λογική, προβάλλει τις δικές του απαιτήσεις. Πως το μπάχαλο είναι εξίσου άπληστο με μας που το καλλιεργούμε. Μπορεί να μας κάψει όπως μας έκαψε στην κυριολεξία.

Το πρώτο μπάχαλο της ζωής μου το έζησα το καλοκαίρι του ΄74. Στην επιστράτευση ο στρατός της χούντας κατέρρευσε, μόνον που ο στρατός της χούντας ήταν ο Ελληνικός Στρατός και οι Τούρκοι είχαν μπει στην Κύπρο και ήταν έτοιμοι να βγουν στο Αιγαίο- ή τουλάχιστον έτσι φοβόμασταν. Ήταν εκείνες οι εβδομάδες που αισθανόσουν τελείως απροστάτευτος, έρμαιο των περιστάσεων που σε ταπείνωναν, ένας άθλιος κομπάρσος της ζωής σου.

Το ίδιο απροστάτευτος αισθανόσουν όταν άκουγες πως η φωτιά έχει περικυκλώσει την Καρύταινα και τα Στύρα, ότι πλησιάζει στην Καλαμάτα και οι φλόγες της έχουν φτάσει ώς το Στάδιο της Αρχαίας Ολυμπίας. Μόνον που τώρα δεν είχες χούντα για να της φορτώσεις τις ενοχές, μόνον που τώρα ντρεπόσουν γιατί ο υπουργός Πολιτισμού δήλωνε από τηλεοράσεως πως κάηκαν «κάτι αρχαία που είχαν εκθέσει οι Γερμανοί»- εννοώντας προφανώς όχι παρατυχόντες Γερμανούς τουρίστες αλλά τους αρχαιολόγους της Γερμανικής Σχολής που άρχισε να σκάβει την Αρχαία Ολυμπία από τον 19ο αιώνα.

Γιατί μαζί με τις ανθρώπινες ζωές, μαζί με τα δάση κάηκε κι ένα κομμάτι της αξιοπρέπειάς μας. Δεν υπάρχει συνταγή για να γλιτώσει την ανθρώπινη ζωή από τις κρίσεις της. Υπάρχουν όμως συνταγές που της επιτρέπουν να μεταπλάσει την αγριότητά τους σε λόγο, να εντάξει στη ζωή το ένστικτο θανάτου που σπέρνουν γύρω τους. Το σύνολο αυτών των συνταγών ονομάζεται πολιτισμός.