Ας επικεντρωθούμε τώρα στις μορφές ζωής που έχουν ένα λόγο παραπάνω να παραπονούνται, κάθε χρόνο κυρίως από 20 Αυγούστου έως τέλη Φεβρουαρίου. Μορφές ζωής που κάποιοι "ειδικοί" ονόμασαν "θηράματα".

Έτσι λοιπόν, χάρη στην ύπαρξη των "θηραμάτων", μια αρκετά μεγάλη ομάδα συνανθρώπων μας ντύνεται με στολές παραλλαγής, εξοπλίζεται με καραμπίνες τελευταίας τεχνολογίας, με κυνηγόσκυλα ή όχι και με διαφόρων ειδών δίτροχα ή τετράτροχα ξεχύνεται στα βουνά και στα λαγκάδια να κάνει το «κέφι» της. Όποιος σκοτώσει τα περισσότερα.

Αν είναι σωστό ή λάθος, ας το αναλογιστεί ο καθένας. Είμαι σίγουρος, πως όλοι γνωρίζουν τη σημερινή εποχή, της υπερπληροφόρησης, την κατάσταση του πλανήτη και το κίνδυνο σε λίγα χρόνια να παραμείνουμε οι άνθρωποι, πάνω σε αυτόν, τα μοναδικά έμβια όντα. Δείχνει ευκολότερο να είναι ο καθένας μέρος του προβλήματος, αντί κομμάτι της λύσης. Να καταστρέφει, από το να δημιουργεί. Να κάνει κακό, αντί καλό. Να αφαιρεί, από το να χαρίζει ζωή. Πριν από χρόνια, σε τηλεοπτική εκπομπή ενός λάτρη της φύσης, του Χρόνη Μίσσιου, άκουσα τους παρακάτω στίχους, τους όποιους θυμάμαι τέτοιες μέρες, κάθε χρόνο. Στίχοι για αυτούς που ονειρεύονται ένα καλύτερο κόσμο και ξέρουν ή θυμούνται έστω, τι σημαίνει αγάπη.

Πληγωμένο κοτσύφι από κλαρί σε κλαρί,
καθώς το αίμα σου στάζει στο χιόνι
, πληθαίνει το μαύρο…
Τι θέλουν αυτοί οι άνθρωποι
ζωσμένοι τα φισεκλίκια
σε αυτή την αμόλυντη εξοχή;
Σε αυτά τα βουνά, σε αυτά τα διάσελα,
ο άνθρωπος πρέπει να πατάει ανάλαφρα,
να βαδίζει σκυφτός, γιατί είναι βασίλειο άλλων.
Αυτές οι δασωμένες πλαγιές
είναι της φάσας, του σπίνου,
του συκοφάγου, του τσαλαπετεινού,
της σαύρας και του σκαντζόχοιρου.
Η όχθη είναι του μελισσοφάγου,
του νεροκότσυφα και της πρασινοκέφαλης πάπιας,
το ρυάκι είναι του βατράχου και της νεροχελώνας.
Τα θάμνα είναι της καρδερίνας,
του κοκκινολαίμη και του κουτσουλιέρη.
Οι ποταμιές ανήκουν στους ερωδιούς
και η λίμνη είναι φυσικά των κύκνων.
Όπου βράχια απόκρημνα βασιλεύει ο πετρίτης,
ο χρυσογέρακας, το κιρκινέζι και το διπλοσάινο.
Τα ψηλά μοναχικά δέντρα
έχουν δοθεί στη δεκοχτούρα
για να χτίζει τη φωλιά της.
Οι ρεματιές με τα πλατάνια
έχουν δοθεί στα αηδόνια για να κελαηδούν
και το φρύδι του βουνού
στα τρυγόνια για να ξεκουράζονται.
Οι νύχτες είναι του μπούφου,
του χουχουριστή και της κουκουβάγιας.
Τα βαθιά χαράματα είναι του αηδονιού
και ο ουρανός ολόκληρος είναι των πουλιών.
Πετώντας, τα πουλιά
μας βοηθάνε να ονειρευόμαστε.
Μέσα στην καρδιά της Μελισσάνθης,
κάθεται κρυμμένο να πει την ντρίλια του,
στη νύχτα που έρχεται, ένα πουλί.

Ο Ανδρέας Εμπειρίκος βλέπει να πλησιάζουν τα νησιά και τα πελάγη. Να φεύγουν τα δελφίνια και τα ορτύκια και γνωρίζει όλα τα πουλιά, που μέρα νύχτα διασχίζουν τον αέρα. Ο Γιώργος Σαραντάρης ονειρεύεται την αίγλη και το πάθος του αετού, βλέπει τα πουλιά να φεύγουν από την παλάμη του Θεού. Ακούει τις τουφεκιές που τα σκοτώνουν, βλέπει να σηκώνεται η άσπιλη τρυγόνα και ζητάει έλεος. Έλεος στα περιστέρια και στην ψυχή μας.
Και ο Μίλτος Σαχτούρης, επιμένει: – “Εγώ, κληρονόμος πουλιών, πρέπει έστω και με σπασμένα φτερά να πετάω”.

Αν βρείτε τραυματισμένο άγριο ζώο ή πουλί, επικοινωνήστε άμεσα με τη Διεύθυνση Δασών Νομού Κυκλάδων τηλ. 22810 - 81651 ή με το Σύλλογο Περίθαλψης και Προστασίας Αγρίων Ζώων ΄΄ΑΛΚΥΟΝΗ΄΄ στη Πάρο τηλ. 22840 - 22931 & 6944 741616

Σαρτζετάκης Γιώργος
Πρόεδρος της Περιβαλλοντικής Ομάδας Κυκλάδων «ΓΑΙΑ» και
της Ένωσης Πολιτών Σύρου για το Περιβάλλον και τον Πολιτισμό «ΕΥΠΛΟΙΑ»